SİS [1-2-3-4-5] ~ Oya UYSAL "Uzak Olan Sendin"

SİS

Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü,

hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat.

Neyin peşine takılıp geldim bu bilinmeyen yere

unutmanın sisini aralayan şaman!

Ey Kuzey yıldızı!

Kaybolan geceye yolunu gösteren şamdan

içimin karanlığında korkan çocuğu koru.

Hatırayı saklayan eşyanın eskimiş yorgunluğu

yazlık sinemalar, taş plak, radyolu günler

ve kalbin ilk ağrısı

bir başka kalpteki yerin kadardı hayat.

Her aşk başa dönmekti belki de

hayata ve aşka hep geç kalan ben,

kimi sevsem bir başkasını sevmiş olurdu.

Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü,

hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat.

- 1 -

Uykuya dalan bahçeyi uyandırmadan geçti de yağmurlu güz,

kışı atlatamadı, toprakla kucaklaştı sokağın yaşlıları.

Hatıranın karanlık dehlizlerinde yerini aldı,

yeri göğü aydınlatıp

yataktan aynaya yansıyan ışık

koynunda sevişmekten tükenip bittiğimde,

uçurtması bulutlara değen çocuk sevinci, kamaşan beden.

Nehri, bahçeyi, akmayan çeşmeyi, güvercinli damları,

çarşıyı örtüp

karşı kıyıya uzanan sis

örtmese de bitmiş bir aşkın kederini

beni hayata, eve, evdeki bir başka yalnızlığa döndüren

çocuk kedi. Artık iyi.

Ey bilge şaman! Yerlere ve

göklere hükmü geçen zaman.

Beklemek ve görmek. Birbirinin benzeri sözler,

gelip geçen insan suretleri,

birbirine karışan yüzler ve sesler.

Yolları ardında bırakan mevsimler, batan gemi ve

karanlık sularda sürüklenen ruhum ve bütün soruların

toplamı ve özeti olan

– Ben neyi aradım durdum?

Ve hâlâ el altında duran bir başucu kitabı

yalnızlığım.

Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü,

hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat.

- 2 -

Yolları yorgun düşüren yolcuydum ben eskiden, artık geçmiş

ve kalbim yorgun düşen.

Herkes kendi gözünde büyütüp seyrederken kendini

sinip küçüldüm,

sığındım yalnızlığın

göğsüne

odalara sığmazken yalnızlığım.

Başkasının yerine sahne alınmış bir oyun,

birkaç gösterilik bir oyundu bu. Aşkı doğrulayan acı

ve yılları yadsıyan çıplak bedenlerimizin

bazen usul, bazen hırçın karışıp birbirine akışı.

Uykuyla uyanıklık arasında

kısacık bir yaşanmışlık.

Nehri, bahçeyi, akmayan çeşmeyi, güvercinli damları,

çarşıyı örtüp

karşı kıyıya uzanan sis

bugün de örtmedi bitmiş bir aşkın kederini.

Zamanın kıvrımları arasında gizli saklı kalmış bir şeyler

sezilen ama söze dökülemeyen.

Biz diye bir şey yokken,

neyi alıp gitmiştik birlikte temmuza

ansızın boşalan yüzün,

uzak bakışların

bilip de bilmezlikten,

görüp de görmezlikten gelinen.

İçimin kırılıp dökülmüş camlarından sızan bir soğuk rüzgâr,

bir karmakarışıklık,

derbederlik, derlenip toparlanmak istemeyen.

Yolları yorgun düşüren yolcuydum ben eskiden, artık geçmiş

ve kalbim yorgun düşen.

- 3 -

Yolları yorgun düşüren yolcuydum ben eskiden, artık geçmiş

ve kalbim yorgun düşen.

İçimin kırılıp dökülmüş camlarından sızan bir soğuk rüzgâr,

bir karmakarışıklık,

derbederlik, derlenip toparlanmak istemeyen.

– Yaprak kımıldatmayan durgun gecenin sokaklarından geçtim, bahardı. Dalları karlarla yüklü ağaçlı bulvarlardan sonra, gece yol alınan uzak şehirlerden, türeyen tren camlarına yaslanmış başımda ağrılarla, soluk kasaba içlerinden, perdeleri açık, sarı kör ışıklı ev içlerinden, donuk insan yüzlerinden…

Dinmek bilmez son yaz yağmurları… Sanki bir suç işlemiş de yüzü yere inmiş üzgün çocuktu gökyüzü. Islak ot ve toprak kokusu.

Başı sonu yokmuş gibi uzayıp giden sararıp solmuş kederli bozkırlardan, gecenin uykuya yeni düştüğü ıssız vakitlerden geçtim. Günü uyandıran kuşlarla başlayan sabahlardan.

Önce mordan eflatuna sonra ağır ağır pembe

usul bir ışıkta, şafakla yüzü aydınlanan yeryüzü güzeldi.

O vakitlerde aşkın eşlikçisi acı bile içimde güzeldi.

- 4 -

Aşıp gecenin eşiğini geliyor arada bir caddenin uzak sesi. Kar,

beyaz bir hüzün gibi örttü şehri.

Yaprakları birbirine yapışmış eski, tozlu bir kitabı

sanki okur gibi yeniden

unutmaya bırakılmış sırları

çevirdi parmaklarım.

Herkesin bir vazgeçilmezi var ya,

her yere birlikte götürdüğü

takvimsiz, saatsiz vakitlerde

dökülüp saçılan ortalığa.

Ben sarıp sarmalayıp aşkı

yalnızlığa

taşıdım durdum acıyı küçültüp

sığdırdım

incecik bir sızıya.

Şimdi çıkıp gitsem oturur sedire bekler beni

büyüdü, evi sevdi,

annesinin ölmeye terk ettiği hasta kedi.

Evden eve taşınırken yıpranmış, hatırası karanlık hayaller,

yüzünde iri bir gözyaşı, üzgün çocukluğum.

Bazen belirip -sisler arasında- durup bakıyor bana

saçları mısır püskülü bir kız

– ben bunu daha önce yaşamıştım duygusu-

uzansam kaçıp kaybolacak,

biliyorum.

Aşıp gecenin eşiğini geliyor arada bir caddenin uzak sesi. Kar,

beyaz bir hüzün gibi örttü şehri.

- 5 -

Uykuya dalan bahçeyi uyandırmadan geçti de yağmurlu güz,

kışı atlatamadı, toprakla kucaklaştı sokağın yaşlıları.

Hatıranın karanlık dehlizlerinde yerini aldı,

yeri göğü aydınlatıp

yataktan aynaya yansıyan ışık

koynunda sevişmekten tükenip bittiğimde,

uçurtması bulutlara değen çocuk sevinci, kamaşan beden.

Nehri, bahçeyi, akmayan çeşmeyi, güvercinli damları,

çarşıyı örtüp

karşı kıyıya uzanan sis

örtmese de bitmiş bir aşkın kederini

beni hayata, eve, evdeki bir başka yalnızlığa döndüren

çocuk kedi. Artık iyi.

Ey bilge şaman! Yerlere ve

göklere hükmü geçen zaman.

Beklemek ve görmek. Birbirinin benzeri sözler,

gelip geçen insan suretleri,

birbirine karışan yüzler ve sesler.

Yolları ardında bırakan mevsimler, batan gemi ve

karanlık sularda sürüklenen ruhum ve bütün soruların

toplamı ve özeti olan

– Ben neyi aradım durdum?

Ve hâlâ el altında duran bir başucu kitabı

yalnızlığım.

Göğsümden geçerdi göç yolları kuşların. Yaşadım mı, düş mü,

hayal mi ne kadar uzak. Bir başka kalpteki yerin kadardı hayat.

Oya UYSAL

"Uzak Olan Sendin"

İNCE İNCE BİR KAR YAĞAR ~ Selda BAĞCAN

İNCE İNCE BİR KAR YAĞAR

İnce ince bir kar yağar fakirlerin üstüne, 

Neden felek inanmıyor fukaranın sözüne, 

Öldük öldük biz açlıktan, etme ağam n'olur. 

Kimi mebus kimi vali, bize tahsil haramdır, 

Dayanamam artık senin bu yalancı pozuna, 

Yandık yandık bize okul, bize yol, bize hayat, 

Etme ağam, n'olur, n'olur, n'olur, n'olur, n'olur n'olur. 

Adam mı ölür yol yapılınca, 

Okul olunca, hayat bulunca, 

N'olur, n'olur, n'olur, n'olur n'olur… 

İstanbul'un benzemiyor neden o urfalara, 

Yoksul maraş, susuz urfa, ya diyarbakırların? 

Yandık yandık, öldük öldük, bir yudum su, 

Etme ağam, n'olur…

Öldük öldük, bir mektup yaz, yapma ağam, 

N'olur, n'olur, n'olur, n'olur, n'olur n'olur… 

Adam mı ölür toprak verince, 

İnsan sevince, kendin bilince. 

N'olur, n'olur, n'olur, n'olur n'olur… 

Sen anandan ben babamdan ağa doğmadık dostum, 

Gel beraber yaşayalım, sanma ki sana küstüm, 

Yandım yandım, ayrı gezme, etme gardaş, 

N'olur, n'olur, n'olur, n'olur, n'olur n'olur… 

Adam mı ölür toprak verince, 

Borç ödeyince, kendin bilince, 

N'olur, n'olur, n'olur gardaş n'olur

Selda BAĞCAN

HALİKARNASSOS (I-II-III-IV-V-VI) İlhan BERK "Bir Yeryüzü Tanığı"

HALİKARNASSOS

I

Hava patladı. Demek gök boşandı Kaplankaya'da. Ve bir kolu

Koyun. Boşanmış göğü kaldırıyorum tutup iki ucundan.

Beyaz her şey. Beyaz beyaz beyaz. Beyaz olan

Şeye çıkıyor yüzüm. Ve sessizce dolaşıyorum bir kaleyi

Burçları, mazgalları, kuleleri: Suyun

Ellenip ayaklandığı ve bir çocuk kılığında dolaştığı

Ve girip çıktığı sokaklara - ki biraz kireç, biraz

Tuzdur ve devrilmiş bir süt şişesi hüznüyle durur -

Oylukdağı'na çeviriyorum gözlerimi

Yenileyip duran kendini ve değişen

Değişmekmiş gibi ölümün uzun uzun yazılan adı

Bir dağın hayatında, bir dağın durgun sıkılgan.

Uzayıp gidiyor bir yol bir çarşı ve çıkmıyor

Bir evin imbata açılan penceresi. Bir balkon.

"Kasımdayız ve birden soğudu havalar," diyor bir adam

Ve avucuna dolduruyor havayı ve bırakmıyor

Kaşlarını düşüre düşüre çıkıyor sonra dalgakıranı

Ve tükürüyor durmadan ve duvar gibi yüzü. Duvar

Gibi bir papalık arması önünde duruyor gözleri

Bir papalık arması, yılanlı kuleli, uzun, haçlı

Ve ölüm yalnızlığını bırakmış sade ve çekip gitmiş

Yani yazmamış adını ve rengini. Beyaz öyle.

Bakıyoruz birlikte çekip giden ölüme. Ve kentlerden konuşuyoruz

İçini otlar bürümüş kentlerden ve kuşlardan.

Hiç yeri yokken sen giriyorsun sonra hiç yeri

Yokken ellerini tutuyorum ya da bir su arkını

Ve nedense bir Moğol'un yüzünü anımsatıyor yüzün

Durup dururken. Ve çıkıyor ellerime.

"Girit'te sabah erken olur," diyor sonra. Doğduğu

Girit'te. Ve Girit'teymiş gibi buruyor bıyıklarını.

Sevdiği kadınları anlatır gibi anlatıyor sonra da

Gördüğü kentleri. Ve hiç ayırmıyor denizden gözlerini

Ve ellerini. Bir sokağa çeviriyoruz neden sonra yüzümüzü

Bir eve belki. Uzun karısının ellerini uzun uzun

Yıkadığı

Ve ihtiyarlığının şöyle ucundan tuttuğu.

Birden bir alana çıkıyoruz ve galiba hiç konuşmuyoruz

Bir alana uzayan ve taşlık. Taşlık bir yolda

Bakıp kalıyorum ardından nedense işte

Sonra yeniden kente çeviriyorum gözlerimi.

II

Bir ağzın içi gibi kent. Ve sarı tütünden elleri

Ve dişleri. Bir yol uzun uzun dönüyor uzakta. Dönüp

Mindos kapılarına çıkıyor, eski Halikarnassos'a. Eski Halikarnas-

        sos'u

Dolaşıyoruz seninle. Lelegler'i ve İskender'i. Çok güzel olan ve

        çok

Şarap içmeyen İskender'i - ki çok yıkanır çok dinlenir

Diye geçer kral günlüklerinde - Ve yüzü Fırat'ın rengini alan

Ölümünde. -

Lelegler'i ve İskender'i işte. Benim esmer diye düşündüğüm

Lelegler'i ve bir yıkıntıyı. Şimdi

Bir ölümün taş ve kemik kılığına girdiği ve dolaştığı bizimle

Bizim bir düzlük diye bildiğimiz ölümü

Ve yürüdüğümüz.

İşte uzun boylu uzun bıyıklı Karya Satrapı. Ve taştan

Taştan bir yalnızlıkla geriye taramış saçlarını

Ve halkını. Artık uzun olan halkını

Ve şimdi yavaş yavaş çıkan bizimle bir dağın böğürlerini

Yazıcı dükkanlarını, surlarını

Bir köpek ve bir kadın iskeletini

Ve bir yağ kandilini kendi  hayatını kendinin yavaş yavaş işlediği

Ve durduğu.

Geçiyoruz işte yeniden bulur kurar gibi bir kenti

Lav altında ve soğuk.

Senin bir ağacın büyümesini seyreder gibi baktığın ölüm

İlk Akdeniz halkı gibi kısa boylu burda.

Ve ölü düşüyor kuşlar ve bir papirüs tomarı

Bir sakız testisi sonra korkunç uzun boynu.

Böyle bulduk yere batmış kenti

Ve bir Bizans maltızını

Ellerine çıkan

                     ve kalan.

III

İndim sonra denize okşadım durdum derisini suyun

Okudum suyu, susan suyu.

Biliyorum çok uzak değil doğduğum kent denize

Ama hep bir kara adamı gibi düşündüm kendimi

Onun için uzatmadım saçlarımı ve bıyıklarımı

Belki fakir büyüdüğümdendir belki özlediğimden denizi

Ama bilirim karayı ve suyu. Büyük karayı

Ve suyu. Ben ki

Aynı aşkla bakmışımdır bir porsukla

Bir fokun gözlerine

(onun için mi acaba esmerim ve uzun boyum)

Gördüm otları hayvanları gördüm de yüzümü tuttum

Gördüm ormanları ve cebimde gibi dolaştım gökle

Sordum sonra sordum durdum doğayı kendi kendime

Sordum da öğrendim kendimi

Büyüyüşünü yaprağın

Düşen suyu.

İnceledim tepeden tırnağa otu

Diri kökü. Çalıştım karanlık dokusuna

Döl yolunu buldum. Gittim geldim toprakta

Diri. Kokuları saptadım. Geçtim ağaçlara

Yeni ağaçlara. Yeni otlara. Azgın

Sularını akıttım. Sevincini

Gördüm birbirine girmiş iki dalın.

Geçtim sonra ölü bir köke

Geçer gibi bir ölüme.

Sevdim usumu

Anlayacağınız çıkanla çıktım düşenle düştüm

Böyle yavaş yavaş büyüttü kara beni.

Böyle dedim yıkık bir ayazmanın duvarına dayayıp sırtımı

Ama güldü durdu deniz.

IV

Göktepe'den bakıyorum Halikarnassos'a. Ağmış

Rüzgarlar, demirler, yelkenler ve hurda bir tekne.

Deniz görmeyen bir evde

Uzun uzun camları siliyor bir kadın

Siler gibi kendini (ki eski diller eğirir)

Ve sayılarla yaşar gibi geldiği evleri).

Eski balıkçılar eski sular kokuyor mendirek

Eski haritalar, yağ ve kırık bir çıpa ve.

Çekilmiş deniz. Çekilmiş denizi dinliyorum

Ve ölü sirenleri biraz da. Ki

Küldür cesetleri dağılan ve kalan evlerde

Gecikmiş bir öğle sonu biraz da.

Bağırıyor bir tereci terelerini ve yüzünü

Sülüklerini bir sülükçü ve şişelerini.

Ve tuz, yaban inciri kokuyor sokaklar

Ve bir uzak yol kaptanı akan gözünü

(Şimdi yalnız geceleri çıkan

ve ayaklarıyla gören işini).

Ve rotasını iskeleye çeviriyor bir ses

Ve çocuklar çocuklar çocuklar çocuklar.

Göktepe'den bakıyorum Halikarnassos'a

Çekilen denizde çocukların gözleri.

V

Böylece vardık varacağımız yere ensende toplayıp saçlarını

Ve topuzunu.

Güneşle başladı gün bir gözü ikiye böler gibi usturayla

Kendi halinde bir gözü

Ne bakan ne bakmayan.

Ve avlusunu yıkadı durdu bir kadın

Balıklarını temizledi oturdu sonra denize karşı

Başında tokalar ve yığıla firkete

Ve korkunç harnup kokusuna bıraktı kendini.

Vurgun yemiş gibi döndü neden sonra yeniden önündeki denize

Çözüp saçlarını ve ağzını. Büyük ağzını.

Dikip kıyıda ağ yamayan bir balıkçıya gözlerini

Girit'ten getirdiği uzun kuru elleriyle

Saran kendi kıydığı tütünüyle cıgarasını

Ve kendini.

O zaman gidip oturdum ben de aralarına

Konuştuk denizi.

Ve uzun uzun sustuk sonra üçümüz de

Yakındık ne de olsa üçümüz de ölüme

Onlar için bir yer değiştirmekti ölüm

İki heceli bir sözcük benim için.

(oturup yazdım ölümün gözlerini

kımıltısız ve durağan)

Sonra çıktık gittik. Eskidik.

Sonra gelip düştü güneş.

VI

Ağacı çöpü otuyla uyandı yarımada. İndi kalktı.

Çizdi durdu kendini

baktım Değirmen burnu yalçın ve dağlıktı

ve daha şişman daha kemikliydi eski coğrafyada. Ve

        sevendi otlarını balıklarını daha.

Ovaya batmıştı İnceburun 

Kırılmıştı Gökova.

Gittim geldim usumda suyla

Hayıtla.

Hanlarda yıkadı yüzünü çocuklar baktım

Gök buruştu durdu

Bir tirandil kendini çekti kalafata

(Asık suratlı buruş buruş yüzü)

Açıldı sonra baktım.

Uzun uzun yazdı adını Pazardağı ve Kızılburun

Döndü yerine.

Nane kekik koktu dağ.

Bir su üstü karagözü kayboldu Bozburun'da. Çataladaları'na

        çıktı

Dinledi geçtiği yeri.

Denizin yüzü karıştı

Kapadı büklerini

Toplandı.

Yürüdü kara. Kapı önlerinde oturan kadınların yanına gelip

        durdu.

Hışımla geçti bir kırlangıç, küçüldü durdu uzakta

Ağını attı bir adam baktım

Çekti iple sonra ihtiyarlığını.

Güneşe serdi süngülerini hızlı hızlı bir süngerci

Ve bağırdı hafif kalkık bıyıklarına.

Baktım köylerini uyandırdı yarımada

Teknelerini indirdi

Düzdü ırıplarını, gırgırını

Balığa çıktı baktım.

İlhan BERK

"Bir Yeryüzü Tanığı"

ÇALINMIŞ BİR MAHŞER İÇİN AHVAL ~ Yılmaz ODABAŞI

ÇALINMIŞ BİR MAHŞER İÇİN AHVAL

" Ben Afrika'da kanat çırpan bir kelebeğin Kuzey Amerika'da yarattığı kasırgayı istiyorum… Ben kaos istiyorum! "

sefil bitler hala uzayın boşluğunda yaşıyor ve içimde bir abdal ağlarken ufuklar 

caddesinde ufuksuz adam, sesine bir küfür katmış sokaklara saçıyor... arada 

üşümüş gözlerle, pörsümüş göğüslere bakıyor; üşümüş gözler üşüyor, üşümeye 

bakıyor... 

için içimde gerilen hayat ,turuncu laleler ve ıssız insanlık, artık sıcak sözcüklerden 

utanacak kadar d(üşüyor)! günler, yeni günlere yenilgiler saçıyor... bu yüzden 

ellerim durmadan uzaklara kaçıyor, gözlerim hep dağlara bakıyor. ben kentlerde rehinken 

firar ellerim! ellerim üç beş nöbetinde bir askerle kanyak çekiyor, gözlerim yorgun bir 

gerillayla ufka bakıyor... aklımda Diyarbakırlı bir kızın uzak ve sıcak gözleri, havada 

kar, gökyüzü aydınlığında bir çingene cüreti; yollarda aç köpekler, çatılarda ürkek 

kuşlar üşüyor...bütün yaslı hayatların ansızın bir sonbahar geçiyor... 

içimde bir sonbahar kırık dökük vagonlar gibi...poyrazım sinmiş, yağmurum dinmiş 

ve düşlerim darmadağın erken göçen kuşlar gibi. 

hey kuşlar, daha dün kağıttan uçaklar, gemiler yapan çocukluğum hangi cehennemin dibine kaçıyor? kaçıyor! kaçtıkça daha çok görüyorum: ölülerin kanında, günlerin 

meşru kıvamında illegal karmaşalar büyüyor... 

bir şeyler büyüdükçe sicilim bozuluyor, şiirim deliriyor ve yurdumun toz duman 

yollarında külhan kasaba şoförleri küfrederek, yarışarak gaza basıyor... bir dağ 

Bingöl'de oturmuş sessizce öbürüne bakıyor... yamacına bir çoban çömelmiş de 

yalnızlığına bir ateş yakıyor ve uzak bir istasyonda bir kaçak, bomboş bir 

şimendiferde kurşunlanıp düşüyor! 

insanlar küçüldükçe ölüm büyüyor ve herkes seçmediği yasalarla ölüyor... 

herkes ölüyor ve caddelerden bayat bir proletarya geçiyor; baka baka 

eskittiğimiz, acıttığımız çağda bir Guernica; Guernica ağlıyor... 

belki bu yüzden içimde çığlık çığlığa bir sonbahar acıyor 

içimde bir sonbahar kışların kapısında yaprak döküyor... 

bayat bir proletarya caddelerden, anılardan esneyerek geçiyor...oysa evvel zaman 

takvimlerinde umuda gülümseyen sapsarı dişleriyle devrimdi onlar, gelecektiler! çıkıp 

o sanrılardan hepsi bir yere gelecektiler. 

şimdi Çankırı, Malatya yollarında, Moskova'da, Prag'da evlerinin camlarındaki ışıklı 

buğular arkasında eski türkü gözleri... akıp geçmiş çabuk nehirler gibi. 

eski türkü; şanlı proletarya ve müttefikleri(!) 

proletarya ve şanlı müttefikleri, hala o alaturka çoşkularla kol kola aynı soluk 

Günlerin daracık evlerinde aynı bordurlarıyla, aynı avratlarıyla oturuyorlar ve dünyaya 

çalınmış bir mahşer gibi bakıp, hala yeni yıllara aynı dişlerle gülümsüyorlar... 

birde tedavülden kalkmış genç ömrümüz; okyanusların unuttuğu kumsallar kadar 

yanılmış, yanmış ve yalnız ömrümüz;' narodnikler, troçki, finans kapital, oligarşi(!)ve benim proletaryam: şimdi şiddet ekranlarında Hülya Avşarın kocaman göğüsleri... 

Kırıkkale ,Tekirdağ yollarında eski halkım eski bir düşün devrimi gibi; halkım, hala 

bir devrim düşü gibi toprak ve insan kokuyor... 

belki bu yüzden içimde çığlık çığlığa bir sonbahar acıyor 

içimde bir sonbahar kışların kapısında yaprak döküyor... 

bir sonbahar: 

o şimendiferde vurulan kaçağın yüzündeki korkular 

kadar ölümlere acemi. bir sonbahar: 

dallarında darmadağın savrulan yaprakların eceli... 

hey sonbahar ,işte büyük aşklar , büyük düşler düşler büyük ölüyor! 

büyük aşklar , büyük düşler buruşuk çamaşırlar gibi yıllara seriliyor... uzaklıklar 

gidiliyor, yakınlıklar biliniyor ve hep aynı tahakkümün özneleri ,onları palyaço yapıp 

tarihin çöplüğünde gülüyor...gülüyor! 

-artık kül oğlu kül'sün sen ; zül'sün zül 

bu sözlerin üstüne bir çay geliyor; evet ,çay bile içiliyor bu sözlerin üstüne ve 

belleğimden uğultularla, saralı imgelerle geçen bitmemiş bir şiir Ankara'nın ortasında 

mola veriyor. 

aklımda hep self servis ömrüm... aklımda piç bir devrimin büyük 

pankartları, çalınmış alanları, kirletilmiş anıları... aklımda hep vaat eden o bıçkın 

şarkıları... aklımda kahraman yeminler, yenilmiş militanlar ve aklımda Diyarbakırlı bir 

kızın uzak ve sıcak gözleri; hep uzak, ve sıcak kalacak gözleri... 

belki bu yüzden içimde bir sonbahar acıyor; öyle acıyor ki acılar acısız 

kalıyor; mevsimler üstüme devriliyor; mevsimler üstüme devriliyor kışlar kış'sız 

kalıyor! devrimler öksüz, kalemim safsız kalıyor! 

bizi zaman yeniyor aşklarım aşksız kalıyor... 

bir sonbahar: açların mahkumların ve orospuların büyük yenişmişlikleri kadar eski. 

bir Guarnica acıttığımız eski çağın enkazında ağlıyor; ötede ter ve sidik kokan 

barlarda eski yoldaşlar: 

-heyy sesimize biraz daha alkol katalım 

kaparosu ödenmiş yitik bir devrim 

ve bütün şaraplar için şarap açalım! 

diyor... Beyoğlu, Sakarya, kordon barlarında eski devrimcilerden caddelere simsiyah 

bir hüzün sızıyor... 

caddelere simsiyah yenilgiler sızıyor...ben burada kurşuni bir göğe bakarak, 

Diyarbakırlı bir kızın sıcak ve uzak gözlerine akarak, Varto'da Niksar'da kederlerini 

gözyaşlarınla öpen çocuklar için ağlıyor ve bağrıyorum: 

-bu oyunda bütün replikler yalan 

derken her yeri yasalar, namlular ,dublörler kuşatıyor! içimin sokaklarında evden 

kaçmış çocuklar üşüyorlar...bir kemanın tiz sesinde günler sıtmalı, günler titreyerek 

geçiyor... Kızılay'da bir ayyaş ,nöbeti yanlış bir gündüzden devralmış gecenin 

duvarlarına işiyor...kasaba hapishanelerinde mahkumlar aksırıyor, tütün kokuyor, esrar 

çekiyor... pavyonlarda bir Gülnihal, akarsız sesiyle bir şarkı okuyor rast makamında.. 

ve yurdumun toz duman yollarında yanık bir bozlak... 

sesim mi? 

ulaşmıyor ağladığım dağlara 

tütünün var mı dosttum ? 

bir poyrazdan geliyorum da... 

yurdumun toz duman yollarında işçiler harç karıyor yükselen yapılarda; yük 

abanmış bedene, can ölesiye tutunmuş tene :işçiler harç karıyor yükselen yapılarda. 

yurdumun toz duman yollarında analar erişte kesiyor sofralarda 'bu gün bizde 

yarın komşuda sıra. 

yurdumun toz duman yollarında mahkumlar marş söylüyor 

ranzalarda; hasret, kırık kanatlar gibi çöarepıpo düşüyor mazgallara 

Buyurdu mu toz duman yollarında memurlar evrak yazıyor, dülgerler ağaç kesiyor 

şairler şiir yazıyor, halim yurduma benziyor ...halim yurduma benziyor... 

yurdumun toz duman yollarında, batık gemileri unutulmuş kumsallarında büyük 

toprakların, büyük betonların kıyılarında babalar hevesle çocuk ekiyor yarınlara... 

bir Guarnica aynalarda ağlarken, yarınsız yarınlar bizim ;bu kışlar ,bu kanlar ,bu ölü 

kırlangıçlar bizim... 

(içimdeki sonbahar kışların kapısında can çekişerek ölüyor) 

sonbahar öldü 

her yüz bir anı bırakıp gitti 

alkışlar methiyeler ,dostluklar bitti... 

bilsem size bağrımı açar mıydım hiç 

bu deniz benim olsaydı batar mıydım hiç 

sonbahar öldü 

devrimin yok evin yok sevgilim 

ormanım yok dalım yok yeşilim 

bir poyrazdan geliyorum; tütünüm yok gülüm yok 

gökyüzü öldü... şahdamarım zonkluyor 

şimdi yüzde yüz yalnız 

İki kere ikinin dört ettiği kadar mağlubum 

sabıkalıdır şiirim de şairi kadar 

sonbahar bile öldü...ömrümde çalınmış mahşerler var, havada kar...önümde 

gül demetleri, arkamda hançerler var! 

sonbahar öldü...feodal figüranlıklar için karnemi aldım ve hiç kopya çekmedim 

hayat oyununda sınıfta kaldım! eğrildim...artık eğrildim doğruluktan! 

sonbahar öldü... kapattım dili geçmiş zamanlara açılan kapılarımı; artık 

yolumda sadece kar var ve kirlendi alnımın aklığı bahçem tarumar! 

(o inkar eski inkar...) 

yeni bir söz 

eski bir gözle 

 anlatılmaz! 

bir meneviş olmalı sözler 

kesilip atılırken çiğnenmiş bahçelerde ağrıyan 

karanfiller 

ağrılarda söz olmalı 

ve sözlerimiz yeni çağı kuşatmalıdır! 

varsın yeni bir söz için eski bir göz ölsün 

ölsün gecelerin ilmeğine suç ortağı çakallar 

zamanın tortusunda kurutulan anılar 

büzüşen yalnızlıklar 

ve ihanete doymayan ihanet ölsün! 

ben ise her denizde yeni bir liman için ölürüm 

her deniz yeni limanlarla tükenir, ölür 

geride 

martılar 

çığlıklarla 

yeniden 

yeniden hırçın sulara gömülür... 

 

denizler kalabalıktır 

akarsular ise yalnız, sefil durulur 

ve titreyen eski çağlarda beyhude şafaklar ölür! 

yeni bir söz için eski bir göz ölür 

eski bir göz tanıdık rüzgarlara savurur küllerini 

ben bir okyanusa adamışsam sesimi 

bütün limanlar ölür! 

sonbahar öldü 

biz gençliğimizle hiçbir yere varamadık 

üşüdük 

hep üşüdük 

de birlikte hala ayrılmadık 

oysa nereye gidersem 

yanıma önce kendimi aldım 

nereden dönersem 

biraz dağınık kaldım 

kıyılara vura vura hayatın 

yosun tuttu düşlerim 

aynaları kullanarak eskittim 

eskidi gülüşlerim... 

ben ömrümün rahlesinde yanlış yüzlerle aşındım baktım, çıldırdım işte isyana 

ve inkara böyle taşındım! 

ama bu eski inkar 

bu sözler 

bu yüzler eksik 

ve eski 

ve eski gülü sula, kanı yıka, toprağı öp, yolu geç; ağıtı, ölümü geç suları, şarapları, salkatanatları… vardığın yerlerde cüzzamlı çağ 

göreceksin! zemherilerde öğüttükçe şarkılarını, kendini yeniden, yeniden 

keşfedeceksin! 

eski sonbahar öldü 

şimdi yeni bir kışı'ım 

bakarak uzaklara 

verilmiş sözüm 

kalmışım tuzaklara... 

düşerken tuzaklara 

haydi, sokağa fırla 

yağmura bakam ,geçer 

aldırma! 

bir mezar kaz 

üşüyen yalnızlığa 

bir mezar 

eskimiş ayrılığa... 

ağarken uzaklara 

geç yağmuru, ihaneti, külü geç! 

her şeyi aş 

ölüme ulaş 

ölüme dalaş 

artık kaçtığın yer kaçamadığın yerdir! 

sonbahar öldü...son kez söylendi o eski sözler 

şimdi dağlardan kopup tepeme çöken şu ürkek bulut 

ve Erzincan'ın saçakları buz tutmuş dar, matemli evleri 

bana nal seslerine özlemimi anlatır 

devrilip giden ölü yılları anımsatır 

ölü yıllar bana neler...neler anlatır 

kalbimde bir Vivaldi, bir sızı kalır... 

oysa ben o balçıklarda izler bıraktım 

yeni yağmurlarda, yollarda esamem okunmuyor 

ki her yeni güz için yeni şarap açtım 

yeni şarapların güzleri anılara uymuyor 

yeni şarapların güzleri anılara uymuyor 

yalnızlığım kuytularda soluyor, ah ,soluyor! 

demek hep yanlış kadınlar için atmışım zarlarımı 

ama atmışım! 

ve hep yanlış yollara oynamışım ömrümün bütün kumarlarını... 

yenilgiler kapımı ayaz mevsimini çaldı 

kalbimde bir Vivaldi,bir sızı kalır... 

artık bu sözlerde olacağım...bu sözleri yazdığım yerlerde kalacağım ve bütün 

yaslı hayatları toplayarak kışların ortasına; yaslanarak aşklarımın yasına, anıların 

buğusunu öperek yazacağım… buğusunu öperek yazacağım...

Yılmaz ODABAŞI

"Aşk Tek Kişiliktir"