HER ŞEY NE KADAR YAKIN VE NASIL UZAK ŞİMDİ - Ayten MUTLU

HER ŞEY NE KADAR YAKIN 

VE NASIL UZAK ŞİMDİ

bilmem nasıl geçti elime

çocukluğumun anı defteri

uzun kumral bir saç teli

uzanıp eski yıllardan

merhaba deyiverdi

sanki buldum yeniden o günleri

beyaz yakamı, kardeşlerimi

omuzlarından çağlayan gibi inen

gür ve kumral saçlarıyla

yirmi sekizinde annemi

ne güzeldi ve ben onu nasıl gizli severdim

çalmak mıydı onu biraz kardeşlerimden

akşam üstleri uzatıp başını pencereden

adımı seslendiğinde yanıt vermeyişim

ve unuttuğunda söylemeyi

ellerimi yıkamadan oturuşum sofraya

nedensiz hırçınlığım

ağlamalarım sonra kimseye göstermeden

ah o benim Bandırma’lı çocukluğum

hiç anlamadan geçiveren yıllar

arada bir değişen ve hep birbirine benzeyen

o hiç suyu akmayan basık tavanlı

kira evlerinin gecelerinde

kısıp usulca gaz lambasını

uzun yol şoförü babamı beklerdi

bitmeyen bir yokuşu tırmanan yorgun

ve ağır tekerlekleri gibi kocaman bir kamyonun

bezgin miydi yüreği bekleyişlerden

o uzun gecelerin karanlığında

neler duyardı o yaban kasabanın

iplik iplik ördüğü yalnızlığında

ve neleri paylaşırdı babamla

geleneklerden

ve bizden başka

ne çok çiçek olurdu saksılarda

anlatırdı bazen köyünün uçsuz kırlarını

kırlangıçlarını, dere boyunu

ikinci savaş yıllarının

bıçak gibi kesiverdiği çocukluğunu

ama anlatmadı hâlâ

nasıl verdi toprağa

yiğit bir oğulu

hiç kendisinin olmadı hayatı

ve hiç yakınmadı yazgısından

asla bir şey istemedi kendisi için

kocasından ve tanrısından

şimdi ne kadar uzak kumrallığı

bilmiyorum saçları mı daha ak

yazgısıymış gibi taşıdığı yazması mı

o gülen gözlü çağlayan saçlı kadın

çıkıp gelse ötesinden yılların

suları dört yana saçılmış bir sebil gibi kırgın

ve çökmüş bu kadını

acaba tanır mı?

Ayten MUTLU

AŞKLA SANA - Arkadaş Zekai ÖZGER

AŞKLA SANA

Alnını

dağ ateşiyle ısıtan

yüzünü

kanla yıkayan dostum

senin

uyurken dudağında gülümseyen bordo gül

benim kalbimi harmanlayan isyan olsun

şimdi dingin gövdende

uğultuyla büyüyen sessizlik

Bir gün benim elimde

patlamaya sabırsız mavzer olsun

başını omzuma yasla

göğsümde taşıyayım seni

gövdem gövdene can olsun

söyle bana ey

ölümün açıklayıcı pervanesi

hangi yavru tek başına yiğittir

hangi yangın bir başına söndürülür

ah herkes susuyor

Hiç kimse bilmiyor içimin yangınını

ah herkes mi susuyor

kalbimi kalbine bağladığım dostum

ah herkes mi susuyor

kalbi kalbimize benzeyen dostlar

bir çarmıh gibi bırakıyorken kendini dünyaya

hayatın ateş renkli kelebekleri

bir bir tutuluyorken korkunç koleksiyonlar için

ah herkes mi susuyor

bağırsam içimdeki dehşeti

hırsım deler mi toprağı

beni

acısıyla onduran

dostumu

aşkla vurduran hayat

sana

yaşananla harlanan bağrımın sevdasını akıttım

dünyanın yeni baharına

çatlarken kadim güneş

bağrım delinirken fidanların kanıyla

anamın doğurgan karnıdır diye

sevgilimin sütlenecek göğsüdür diye

dostumun üretken gülüdür diye

sana bağlandım

sana sarıldım

beni umutsuz koma

tarihle avutma beni

çünkü aşkla sınanmışım sana

sana yangınla, suyla, ateşle

ölümle, yaprakla, şiirle sınanmışım

ey yaşarken kanayan acı

şimşekli gök, tufan, kan fırtınası

uçurum kıyısında hızla büyüyen ot

yapraksız bir ölümün anısı için

körpecik kuzuların derisi için

beni tarihle avutma

umutsuz koma beni

akıtsam deliren sevdamı

Köpürür mü hayatı besleyen su

ey benim

yedi başlı kartalım

her başını

bir dağ başlangıcında koyanım

senin

böyle diri bir akarsu gibi kıvrılan gövdendir

bizim aşkımızı solduranların korkusu

çünkü elbette bir su

kendi akacağı toprağın sertliğini bilir

ve suyun gövdesiyle yırtılınca toprak

artık ırmak mı ne denir

işte devrim

ona benzer bir akışın hızına denir

yarın ne olur bilirim ben

bahar gelir, otlar büyür

ölüm de yapraklanır

bir dağ bulur uzun uzun bakarım

bir çam ağacı gölgesi

güzel kokular veren

bir damla güneş görünce

sana da gülümseyeceğim yarın

şimdi senin uzanıp yattığın otlarda

yarın yeni bir yeşillik büyüyecek

Arkadaş Zekai ÖZGER

PENCERE - Ahmet Erhan

PENCERE

Pencerene kar buğusu bıraktım

Belki adımı yazarsın diye

Belki beni çizersin diye

Pencerene kar buğusu bıraktım

Külüm şenlendi, kanım ısındı yine

Neye baksam kar, neyi görsem kardan

İplik iplik tütüyorum göğün bacalarından

Belki beni seversin diye

Kar soludum sanki, açtım

Pencerene kar buğusu bıraktım…

Ahmet Erhan

YALNIZ - Friedrich NİETZSCHE

YALNIZ

Haykırışan kargalar

Darmadağın uçuşuyor kente doğru

Nerdeyse yağacak kar

Yeri yurdu olanlara ne mutlu!

Donmuş kalakaldın,

Hanidir gözlerin arkada!

Boşuna kaçışın, ey çılgın,

Kıştan uzaklara!

Dilsiz ve soğuk binlerce çöle

Açılan bir kapıdır dünya!

İnsan senin yitirdiğini yitirse

Bir yerlerde duramaz bir daha!

Sen şimdi solgun, sarı

Kış gurbetlerine lânetli,

Hep soğuk gök katlarını

Arayan bir duman gibi.

Uç git, kuş, söyle ezgini

Issız çöl kuşlarının sesiyle!

Göm, gizle, ey çılgın, kanayan kalbini

Buzların, alayların içine!

Haykırışan kargalar

Uçuşuyor kentten yana, dağınık:

Nerdeyse yağacak kar

Yeri yurdu olmayana çok yazık!

Friedrich NİETZSCHE

BEYAZ ÖLÜM KUŞLARI - Arkadaş Zekai ÖZGER

BEYAZ ÖLÜM KUŞLARI

sonra bir gün anneler de ölür

böcekler ve kertenkeleler ölür

boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca

sivrisinekler ve kağıttan kayıklar ölür

sonra o gün çocuklar da ölür

biz hepimiz önce küçük birer çocuktuk

sonra büyüdük hepimiz çocuk olduk

balçıktan bir külçe olan dölleri

en iri elleriyle kepçeliyen

ve biçimleyen

ve hep önce kendisiyle biçimleyen

o dehşetli yontucuyu

doğumu ve gebelik sanatının bütün hünerlerini

sütten bir mermere eşsiz bir incelikle işliyen

anneyi o usta nakkaşı

unutmadık

önce anne doğurdu çocuğu acıya

sonra çocuk acıya anneyi ve ölümü kattı

sonra herşey ve herkes çocuktan var oldu

işte yeniden giyiniyor kendini çocuk

bir çiçek gibi kopardı başkalarına uymıyan yanlarını

kendini üstlenmişsin var olmak için susmalar köprü

çocuk çocuk sana bir aşk gerek

bir kuşa bakarken hüzünlendiren, bir güle baktıkça yürek kanatan, bir yüreği açmadan solduran, bir kadınla yatarken çocuk gibi ağlatan, uyuz bir kedi gördükçe kanı kudurtan, suyu yüz derece sıcaklıkta donduran, anneyi üreten babayı coşturan çocuğu güldüren, seni izmirlere çılgın gibi koşturan, bir vagon penceresinden şaşkın baktıran, bir mektubu ısrarla bekleten, umudu dalında çürüten, acıyı dayanılır kılan bir çıbanı irinle onduran aşka merhem sürdüren, güneşsiz bir gök gördükçe öldüren öldüren öldüren.

sevgi: tragedyanın kaynağı yaşamın kökeni insanı var kılan umut

ah nasıl ayrılır aşk ve dostluk birbirinden

can canı sever ötesi yok bunun çocuk

ölümü ve ölümün ölümsüzlüğünü

çocuğu ve çocuğun ölümsüzlüğünü

sevgiyi ve sevginin ölümsüzlüğünü

ah elbette aşktır dostluğu mayalayan

ama kim anlatabilir bu parmak çocuğa

bir dostla bir sevgili arasındaki ayrıntıyı

hayır’lara evet’lere direten

çirkini öptüren kötüyü sevdiren

aşkı sevgiliyle değil kendinle yorumla

kim ki kendini açığa komaktan korkmaz

o saygın bir insandır

herkes kendi yorumunun cellatıdır biraz da

böylece lady chatterley de sevilir giovanni de

böylece lady chatterley ve giovanninin sevgilisi de

elbette her aşk yalnızca kendine sorumludur

ama elbette her aşk yalnıza kendine sorumlu olunca

bir gün aşk ta ölür

işte o gün herşey ölür

şimdi bu yüreği nerelerde beslemeli

bütün saksıları kırılıyorken güneşin büyüsüyle

ve ölümler ilençleniyorken en masum sevinçleri

ve her sevgi kendisiyle çelişiyorken

şimdi bu nasıl domaklar olur yeniden beyazlara

ama şimdi kim kandırabilir sizi

bir ölünün hayat kokan ağzını öpmek için

Arkadaş Zekai ÖZGER

LETHE - Charles BAUDELAİRE

LETHE

Vahşi ve sağır ruh, gel kalbime, gel diyorum,

Tembel, miskin canavar, sen tapılası kaplan;

Şu titreyen parmaklarımı uzun zaman

Ağır, yoğun yelene daldırmak istiyorum;

Acılı, üzgün başımı usulca sokayım

Teninin kokusuyla dolu eteklerine,

Solgun bir çiçek gibi derinden derine

Pis kokan ölü aşkımı içime çekeyim.

Hayatdan çok uyumak istiyorum uyumak!

Kuşkulu bir uykuda, tatlı ölüm misali,

Vicdan azâbı duymadan öpücüklerimi

Bakır gibi cilalı güzel vücûduna yaymak.

Ancak senin yatağının uçurumu yutar

Şimdi artık dinmiş olan hıçkırıklarımı;

Senin ağzında unutuşun o güçlü tadı,

Léthé ırmağı öpüşlerin içinden akar.

Zevkin buyruklarına uymak, boynumun borcu,

Çünkü, kaderim alnıma peşin yazılmış böyle;

Ben, günahı körükleyip aşkın ateşiyle

Alevlendiren uysal kurban, ben masûm suçlu,

Dinsin diye bu acı, uyuşsun diye kinim

Yıllardır altında hiç kalp barındırmayan

Sivri göğüslerinin güzelim uçlarından

Kana kana baldıran zehrini içeceğim!

Charles BAUDELAİRE

AÇIK ATLAS - Ece AYHAN

AÇIK ATLAS

Hayattan ders veriyor diye öğretmenleri kızdıran

Tuzu bir bulmuş çocukları saklamadan güldüren dünyaya

Su kaçırmaz bir eşeğin sesine açıktır penceresi

Bir sınıfın, batı son dersinde, kuşluk vakti

Meşeler yapraklanınca bir tuhaf olurlar işte

Koparılmış kürt çiçekleri, hatırlayarak amcalarını

Azınlıkta oldukları bir okulda bile, sorarlar soru

Neden feriklerin ve eşeklerin memeleri vardır?

En arka sırada çift dikişliler, sınavda en öne

İntihara ve denizde nasıl boğulmaya çalışırlar

Yalnız Orta Doğu'da el altında satılan bir atlas

Kim demiş on sekiz yaşından küçükler okuyamaz

Bakıldı ki kum saati, ters çevrilmiş, çıt, usul isa asi olmuş

İkinci karnede babası yarısını silahıyla dışarda bırakıp

Öyle öğretildiği için saygılı, sınıfa giren parmak çocuğun

Boş yerine, girilmeyen bir dersin denizi, gelip oturmuş

Açık kalmış atlası, deniz taşmıştır, darılmasın Fırat ama

Hayatın orta öğretmeni sustu, dondu gülmeleri çocukların

Bir cenaze töreninde daha ölümlü karşılamaya götürüleceğiz

Efendiler! Eşekler susabilirler

Ne yani çocuklar hiç gülmeyecekler mi?

Ece AYHAN