GEÇMİŞİN YÜKÜ
İnsan hep
başlangıca inanıyor
Annenin
dokunuşu
Ve ilk
soluk
Bir el
saçlarda gezinirken
Şefkatli
bir yürek
Öyle
sanıyor dünyayı.
Rüzgâr
esecek
Ve
taşıyacak çocukluğu,
Senin
bildiğin
Dokunduğun
rüzgâr.
İnsan ilk
olana inanıyor hep
Koşarak
bulduğumuz kapılar
Kapanmadan
daha
Bir ışığın
aydınlattığı ev,
Geçmişin
yükü
Omuzlarımıza
çökmüş
Ve
bırakmışsın beni çoktan.
Hiç
tutmamış gibi
Bırakmışsın
beni
Hiç
tutmamış gibi.
Bejan MATUR
"aşk/olmayan"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder