DENİZ KIZI İÇİN ŞİİRLER - Ahmet Erhan

DENİZ KIZI İÇİN ŞİİRLER

Sunu

Bedenini bir dünya haritası gibi dizlerime

Serip de, yollar aradım yürümek için

İçime çekmek için hava, koklamak için çiçek

Ve bir kadın, yaşamı benimle bölüşecek

Sevdiğim şeyleri sevecek, bir incir ağacından

Damlayan süt dolarken memelerine

Çocuklar doğuracak, kara gözleri

Dünyaya bıkıp usanmadan sorular soran

Kendiyle yüzleşmekten çekinmeyen, doğayla

Ve insanla sonuna dek barışkın...

Yüzünü ak bir kitap gibi ellerimde

Açıp da, umutlar aradım yaşama ilişkin

Uçurumların yamacında kök salacak ağaçlar

Boğulanlara uzanacak bir kol belki

Bunun için sevgilim, seninle başlattım bu şiiri.

Şiir, 1

Sen bir deniz kızısın, saçları

Düşlerimin erimince uzayan

Yağmurda kıpırtılı, güneşte gümüşsün

Bir yakamoz ağı, geceyle atılan

Sen bir deniz kızısın, doğanın

Yüzgörümlüğü olsun diye bana sunduğu

Allayıp pulladığı ayışığının

Yelin, terkisine atıp kapıma koyduğu

Sen bir deniz kızısın, yaşamla ölümü

İki kaşının arasında öpüşür buldum

Yaşamı seçtiysem sensin nedeni

Ölümdeki sonsuzluğa seninle erdim...

Şiir, II

Sen yollara yürürsen, çiçekler de yürür

Şaşarım gülüşünün ardından güneş doğmazsa

Bir çocuk, kapıları kırıp kırlara koşmazsa

O ufuk çizgisinin düşüncesiyle özgür

Bedeni ışık olup da yüzüme akan düş

Eğninde samanyolu, ülker, çobanyıldızı

O uzak kıyıların, mersinlerin kızı

Deyin ki, şairin yüreğinde açan bir gülmüş...

Şiir, III

Günlerce gözlerinin aylasında

Dağılıp, devindi bütün biçimler

Kimi bir çocuk sevinci buldum orada

Kimi de uçsuz bucaksız keder

Günlerce gözlerinin aylasında

Dönüp durdum bir gece kelebeği gibi

Kanına sinmek için, o ipek soluğuna

Işığına gömüldüm de yaktım kendimi...

Şiir, IV

Seviyorum, ırmaklar gibi boşanıyor

Bu sözcükler yüreğimden

Deniz oluyor da sonra, köpürüp inleyen

Bütün kıyılarımda saçların uzanıyor

Seviyorum, hiç solmayan bir çiçeğe

Dal olmanın sevincini duyar gibi

Uçsuz bucaksız gökyüzü belki

Senin kanatlandığın bir mavilikte

Seviyorum, bu sevdanın seninle

Bitmeyeceğine inanacak kadar

Yüreğimi dolamadım ki ben telörgülerle

Sen gidersen, sana benzeyenler var...

Şiir, V

Ellerini tutarken kanın sızıyor damarlarıma

Gözlerinle gözlerim arasında incecik bir köprü

Kuruluyor ve üstünde iki yürek düşe kalka

Yürüyor, kirpiklerinin kıvrımlarına düğümlü

Usuldan bir yağmur başlıyor sonra

Bir damla düşüyor aramıza ve giderek bir ırmak

Oluyor da, biz iki ayrı kıyıda

Bakışıp duruyoruz el sallayarak...

Şiir, VI

Bedeninin her noktasından söz alıyorum

Öpmek için, uğurlarken seni ayrılığa

Boğazımdaki taş güle dönüşüyor

Öyle görünüyor, dudaklarımın ucunda

Beni böyle anımsa, böyle düşün istiyorum

Gülümseyen bir adam, ağlar gibi, sarsak

Anla ki, yitik bir ülkeyi korumaya benzer

Bir şairin sevgilisi olmak...

Şiir,VII

Okyanusun taşması bile bir damlanın günahıdır

Ki sen bir ırmaktın yaşamımda

Bütün çelişkilerin barıştığı bir alan

Aykırı bir düş, bütün karabasanlara

Bir çiçeği sıkıştırıp dudağımın ucuna

Tek bir söz söylemeden insanlara seni soruyorum şimdi:

O ki, yürek gönderlerine her sabah çektiğim bayraktır

Ölümden sonra inandığım tek dünya... görmediniz mi?

Şiir, VIII

Seni gülüşü gül olup da açan kız

Uzandığım her kapıda yüzümü saran esinti

Seni, yürüyüşü yağmur, kokusu nergis

Seni, turuncu düş, seni deniz mavisi...

Eksik kalmış tek sözcüğü uzun bir şiirin

Bir dalın açmamış o son tomurcuğu

Yüreğime selamsız sabahsız girdiğin

Belli, geçerek o dikensiz yolu

Seni, yaz günleri topraktan tüten buğu

O bir anlık, bir solukluk yağmurlardan sonra

Seni, sevincin yangını, acının külü

Gittin artık, bu şiirler kaldı bana

Gittin artık, ardında mavi bir tütsü

Saçarak, geniş ufuklarından sonsuzluğun

Ey kara sevdalarımın göçmen kuşu

Diyemem istesem de, seni unuttum...

Şiir, IX

Gene şiirlere dönmeliyim, dargın ve uzak

Bir gülüşü parçalayarak içimde

Yaşamım hep böyle sürüp gidecek

Karşılıksız soruların bildik seyrinde

Gene şiirlere dönmeliyim, yenilmiş

Binlerce kez taşlanmış bir adam olarak

Şiirde kazanan aşkta yitirirmiş

Zar tutanlar gülebilirmiş ancak

Gene şiirlere dönmeliyim, öyle kırgın

Öyle yalnızım ki, sığmıyorum sözcüklere

Gene şiirlere, şiirlere sevgilim

Burgaçlar yaratarak yorgun beynimde...

Şiir, X

Yazıya dökülmemiş masallar, saza vurulmamış türküler gibisin içimde

Unutulmaya yakın, bir köşede saklanan

Uyanılmış düşler gibisin gecenin bir yerinde

Sabah olunca kopuk kopuk anımsanan

Yüreğime oyalar işledi sevdan, turuncu, mavi

İpekten portakallar, deniz köpükleri, ama

Bütün turuncular donuk kırmızıya

Ve bütün maviler mora dönüşüyor şimdi..

Şiir, XI

Yardım et bana, çıkayım bu uçurumdan

Biraz da senin ellerinle kurtulur dünya

Sen beni seversen çocuklar büyür

Karşılık bularak bütün sorularına

Yardım et bana, çok acı çekiyorum

Bu şiir her sözcüğüyle bir yara bende

Nasıl ki, yayından fırlayan ok

Yatağına gerisin geri dönerse

Sensin, sevgilimsin, beni bilirsin

Usandım artık dünyayı sorgulamaktan

Yardım et bana, kendimle barışayım

Kanıtlar devşirerek taştan, topraktan..

Şiir, XII

Şair, sevmedi seni o esmer çiçek

Bu sevdada konuşacak şimdi ne kaldı?

O Havva ki, Adem’i kaburga kemiğinden

Bir kez olsun yaratmadı

Şair, sevmedi seni o esmer çiçek

Bedeni bir taş gibi gömülse de sularına

Boğuldu bütün denizlerinde, bunaldı

Ve birdenbire çekip gitti sonra

Şair, sevmedi seni o esmer çiçek

O aykırı düşlerin senin, soruların gelini

Yitirdi rengini, yadsıdı anlamını artık

Hep kendine bakan bir ayna gibi..

Şiir, XIII

Burada bitiyor bir sevda, yenisi nerde?

başlar; ya da başlar mı bilmem?

Kendi derinliğiyle dolan bir kuyu mu

Yüreğim; kendi boşluğuyla yetinen?

Burada bitiyor bir sevda, ele avuca

Sığmayan kederle, kimi gülüşler ve bir

O kadar da unutulmaya yatkın anılar

Bırakarak geride; belki de birkaç şiir..

Sürüp gidecek yaşamım, kimi yerlerde

Sanki yeniden okur gibi bir romanı

Ve gülümser gibi yine aynı şeylere

Sıkıntılı, dalgın; çoğunlukla acılı.

Burada bitiyor bir sevda, kaldım işte

Yine dağlar, uçurumlar arasında bir başıma.

Burada bitiyor bir sevda, önsöz gibiydi

Bir çağrıydı, daha nice yeni sevdaya...

Şiir, XIV

Onun dolaştığı yollara yağmur yağmasın

Yıllar sonra bulayım ayak izlerini

Onun saçlarını yel savurmasın

Dursun kıvrımları öyle, öptüğüm gibi

Nasıl unuturum ki gülüşü gül olanı

Sevgilimdi, ya da ben öyle sanırdım

O gitti, elimde bir çiçek dağınıklığı

Bütün yolların ucunda kalakaldım.

Deniz, ona çok sevdiğimi söyle

Bir gün gelir de kıyına böyle durursa

Sularını kollarım bil, o ak köpüklerinle

Onu bir de benim için okşa...

Sonu

Ben dünyanın yitiği, yaşamın üveyoğluyum

Acıyım, acıdan da öte bir şeyim belki

Bir kız sevdim gülüşü düşlere akan

Benim dışımdaki her yerden gelirdi sesi

Burgaçlandı birdenbire gözleri- boğuldum..

  

Ahmet Erhan

GÜLLER LEYLAKLAR - Louis ARAGON

GÜLLER LEYLAKLAR

Ey o değişmeler ey o çiçeklerin açma ayı

Bulutsuz geçen mayıs bıçaklanmış haziran

Unutamam bir daha ne gülleri ne leylakları

Ne de o çiçeklerini ilkyazın hiçbir zaman

O korkunç görüntüyü unutamam bir daha

Alayı kalabalıkları çığlıkları güneşi

Aşk yüklü arabaları Belçika armağanlarını

Sonra o arı uğultulu yolu titreyen havayı

O kavgayı bastıran sakınma bilmeyen utkuyu

Öpüşmenin kızıla döndürdüğü kanı sonra da

Çılgın halkın leylaklarla donattığı kulelerde

O ölüme gidenleri unutamam artık dünyada

Kutsal o eski zaman betiklerine benzeyen

O Fransa bahçelerini unutamam bir daha

O akşamları ve büyüsünü o sessizliğin

Gülleri yol boyunca o gülleri sonra da

O bozgun yeline karşı duran çiçekleri

O sayıklayan bisikletleri alaycı topları

Korkunun kanadı üstünden geçen erleri

O perişan kılıklarını konaklayanların

Ama neden bilmem bu benzetme kasırgası

Dönüp dolaşıp beni aynı yere getiriyor

Saint-Marthe bir general kara bir dal yığını

Orman yolunda bir köşk Normandiya biçimi

İşte tıs yok düşman karanlıkta dinleniyor

Birden bize Paris düştü diyorlar bu akşam

Bir daha dünyada ne o yitirdiğimiz aşkı

Ne o gülleri ne de o leylakları unutamam

Flandres leylaklarını demetlerini ilk günün

Sonra tatlı izini yanakları solduran ölümün

Sonra sizi kaçışın gülleri taze güller sizi

Bir yangın rengine çalan Anjou gülleri sizi

Louis ARAGON

ADEJDA MANDELSTAM' IN OSSİP MANDELSTAM' A SON MEKTUBU - Özdemir İNCE

ADEJDA MANDELSTAM' IN OSSİP MANDELSTAM' A SON MEKTUBU

Yerine varamayan bir mektup

iki yaprak samanlı kağıda yazılmış

belki de bir rüzgara, uykunun sınırlarında

milyonlarca kadının Türk, Fransız, Rus, Alman,

kocalarına, oğullarına, kardeşlerine, babalarına

yazdıkları milyonlarca mektuplardan.

Gönderilemedi ama bu mektup

iki yaprak samanlı kağıda yazılan

tam otuz yıl bekledi

bir sandık köşesinde

arasında öteki kağıtların

şimdi yer alıyor son sayfalarında

Nadejda imzalı bir kitabın:

                                                         22 Ekim 1938

(“Ossia, sevgilim, uzak dostum benim!

sözcükler uçup gidiyor sevgilim,

yazarken belki de hiç okuyamayacağın bu mektubu,

ama ben boşluğa postalayacağım gene de onu.

Hatırlıyor musun Ossia çocuk hayatımızı

nasıl da mutluyduk, sen ve ben!

Kavgalarımız, oyunlarımız ve aşkımızla!

Şimdi gökyüzüne bakmıyorum artık,

bir bulut görsem gösterecek kimim var?

Hatırlıyor musun Ossia, o kara ekmeği,

katıksız yediğimiz,

nasıl da güzeldi, bir mucize;

ve son kışımızı Voronej’de,

mutlu yoksulluğumuzu ve şiirimiz?

Hayat uzun Ossia, sevgilim!

Sonsuz uzun ve güç, engebeli,

tek başına ölmek,

yalnız ölmek.Her gece düşüme giriyorsun,

ne olduğunu soruyorum sana,

cevap vermiyorsun.

Son düşüm de şu:

Yiyecek alıyormuşum kirli bir dükkandan,

çevremde karanlık yüzler, yabancılar,

parayı verip yiyecekleri alıyorum

ama birden anlıyorum ki

dayanılmaz bir acıyla,

götürecek bir yerim yok bunları

çünkü sen yoksun

ve bilemiyorum artık nerede olduğunu.

Nerdesin Ossia?

Uyanınca,

“Ossia öldü,” dedim, Şura’ya,

bilemiyorum hayatta mısın hala

ama o günden sonra yitirdim izini

bilmem ki duyacak mısın beni?

Bir bilsen seni ne çok sevdiğimi,

yeteri kadar vaktim olmadı, biliyorum,

seni nasıl sevdiğimi söylemeye

sadece “sen” diyorum,

hep yanımdasın, bir gömlek gibi,

hep yabanıl ve katı olan benim yanımda

doğru dürüst ağlayamayan benim yanımda

şimdi bak, ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum…

Benim, Nadia, sen neredesin? Elveda!

Nadia.“)

Adejda Mandelstam

1943 yılında öldü Osip Mandelstam

Sürgünde, Sibirya’da

okuyamadan Nadia’nın mektubunu.

Çoktan silinmişti zaten

telefon defterinden

adı, adresi ve numarası

ve yeri yoktu hiçbir kitapta.

Seviyorsanız eğer geç kalmayın sakın,

aşkınızı söylemeye!…

Telgraf çekin, telefon edin, mektup yazın,

uçaklara, trenlere, tüm taşıtlara binin,

koşun, arayın, bulun, haber gönderin, birine anlatın,

duvara yazın, ağaçlara kazıyın,

yani deneyin bütün olanakları,

hiç olmazsa iki yaprak samanlı kağıda yazın,

Nadejda Mandelstam’ın yaptığı gibi

ama sakın geç kalmayın aşkınızı söylemeye!..

DİLKÜŞA / KADIN VE GİZ - Arzu EŞBAH

KADIN VE GİZ

“..geç kapanırmış güya derin yaralar

zira bizim de kabuklara düşmanlığımız aşikâr..”

daha sessizim şimdi van gogh’un kadınlarından 

ve daha da içli. 

ihtimâl o ki; okumayacağınız şiirlere yazıyorum hevesle sizi 

tanığı olmayacağınız bir aşkla sevdiğim gibi

isminizi fısıldıyorum sürekli geceye ve güllere 

sufle veriyor telve ateşe. ateş köze. köz küle. 

sanki kül ateşten azade bu minvalde

ey siz! 

siz ve o nihavent gözleriniz. güne düşen cemre her hecede. 

her nefeste doyumsuz giz.

ve elbet kusursuz müebbet yokluğunuz. sorgusuz 

üstelik bunu bir tek siz bilmiyorsunuz

adanabilirdim öykülerce adımlarınıza oysaki 

oysaki bütün kadınlarımla ezberleyebilirdim sizi

cümlenizin en sessiz harfi olmaya hazırdım 

yaslanırdım usulca dudaklarınıza adımla 

ya da bir mum karanlığınıza 

nasıl da razıydım vâkıf olmaya sırrınıza 

ışığa karşı durduğunuzda 

arkanızda kalmaya nasıl da arzulu

mânâ da olabilirdim mesela bu bahar aldanmaya 

ya da dönüp dönüp baktığınız o ayna 

hani şart değildi nazarınızda leyla olmak 

yazılsaydım yeterki alnınıza 

siz yeterki dokunsaydınız yaraya parmak uçlarınızda vefa

oysa çalmayacağınız kapıların gerisinde 

açmayacağınız kapıların önündeyim 

vâveylâ! en yakınınızda 

ve fakat en uzak sürgündeyim

Arzu EŞBAH

"Dilküşa"

MERHABA ÇOCUKLAR - Nazım Hikmet Ran

MERHABA ÇOCUKLAR

Nâzım, ne mutlu sana 

cân ü gönülden, 

ferah ve emin, 

«Merhaba,» diyebildin. 

Sene 940. 

Aylardan temmuz. 

Ayın ilk perşembesi günlerden. 

Saat : 9. 

Mektuplarınıza böyle mufassal tarih atın. 

Öyle bir dünyada yaşıyoruz 

ki en kalın kitaptan çok yazısı var : 

ayın, günün ve saatın. 

Merhaba, çocuklar. 

Bir geniş 

bir büyük «Merhaba» demek, 

sonra bitirmeden sözümü 

yüzünüze bakıp gülerek 

— kurnaz ve bahtiyar — 

kırpmak gözümü... 

Biz ne mükemmel dostlarız ki 

kelimesiz ve yazısız 

anlaşırız... 

Merhaba, çocuklar, 

merhaba cümleten... 

Nazım Hikmet Ran

VE SEVDİĞİM HER ŞEYİ YALNIZ SEVDİM - Edgar Allan Poe

VE SEVDİĞİM HER ŞEYİ YALNIZ SEVDİM

Başkaları gibi değildim çocukluktan beri,

Görmedim başkalarının gördüğü gibi-

Ortak bir pınardan almadım tutkularımı,

Aynı kaynaktan almadım kederimi.

Uyandıramadım yüreğimi sevince aynı seste

Ve sevdiğim her şeyi yalnız sevdim.

Sonra çocukluğumda kasırgalı

Bir yaşamın şafağında iyinin ve

Kötünün her türlü derinliğinden

Çekildi hala bağlayan gizem beni.

Selden ya da kaynaktan-

Kızıl uçurumundan dağın,

Güneşten, Ağustosun altın rengiyle

Çevremde dönen–

Gökteki şimşekten uçarak

Beni Geçerken-

Gök gürültüsünden, fırtınadan

Ve o buluttan

-Maviyken göğün kalan kısmı-

Gözümde bir şeytanın şekline giren.

Edgar Allan Poe

Mr. PARKINSON - Didem MADAK

Mr. PARKINSON

Her gün uzak ülke kırpıntıları dökülür

Güneşin ceplerinden.

Yoksul aile babası cebi gibi,

Biraz kasvetli ve susam kokulu.

Sanki gretagarbo artisti ölür gibi

Gün batana dek karabasanlar dolaştırır

Sokaklarda hırdavatçılar,

Gecenin her köşesinde sarhoşlar gündüzü kusarlar.

Güneş vergi iade zarflarında saklanır.

Ucuz elbise askılarında tiril tiril

Amortiden bir deniz sallanır.

Sabaha karşı nemli bir ıslık,

Bir köşede siftinip duran sokak kedilerinin

Tüylerini tarazlar.

Yampiri bir yağmuru seyreder

Dizilip rengârenk, pis kediler.

Boyozcular

Elleri yağlı, gözleri yağlı,

Gönülleri yağlı pis adamlar.

Güvenoyu alamamış martılar.

Kemeraltı çarşısına alışverişe çıkarlar.

Otuziki yerinden bıçaklanmış aşklar damlar gözlerinden.

Kulenin altında bekler her öğlen Mr.Parkinson.

Bu şehirde adamın biri

Her öğlen bir deprem bekler.

Didem MADAK