AT AVRAT SİLAH - Ahmet ERHAN

AT AVRAT SİLAH

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

Sırtımdan kaç güneşi aşırtarak yürüdüm. Yok.

Damarlarımdaki alkolü kolonyayla sildim.

Yok. Yükseklik korkumu dirseğimle dürterek

Kentin bütün üst geçitlerinden geçtim

Evlerde kabuk bağlayan yaralarımı dışarıda rüzgar örseliyor

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

Yok. Sevgilim. Olamadım. İçkilere daha bir dadandım.

1182734. Mesai saatlerinde aranılacak. Yok.

Artan her günüm sanki ölüme ekleniyor…

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

Kiraz dalına asılmış bir mendil gibi kaldım

bekliyorum tarihin kaçınılmaz fırsatlarını

Yok. Sevgilim. Duasız bir din arıyorum. Yok.

Leyli bir uyku. Alnı örselenmemiş bir insan

Gece yatıya gelen bir umut. Gündüz giden bir ehli müslüman

Yağıyorum durup durup bütün yağmurlarımı.

Türklerin anayurdundayım. Yalnızım. Alkol. Yok.

Savunduğum her şeyin savunmaya geçtiği. Tanrım.

Yok. Boğulsam cezir oluyor, yaşasam med.

Artık evcil olan kelimeler aranıyorum;

Oda. Pipo. Kitap. Çocuk. Ev. Aile. İş. Otobüs.

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

Ancak otuz üç gün üç gece ağlasam avunurum

Yok. Küçük Asya’dayım. Ninem Rum. Dedem Yüzbaşı.

Kanım A Rh pozitif. Çok bira içince negatifleşiyor.

Yok. Sevgilim. Bilemedim iki taşı çatıp bir yapı kurmayı.

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

Kanım çekiliyor dünyayı böyle düşündükçe

Yok. Sanki durup dururken saçlarım seyreliyor.

Sıcak oldu. Genleştim. Konformist filan oldum.

Yenik bir hayvan büyütüyorum koynumda. Yok.

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

At. Avrat. Ve silah. Su. Ateş. Ve toprak.

Bütün dinleri böyle kandırarak dinimi buldum

Öldüğüm gün davula üç kez vurulacak. Tören. Yok.

Kalbim. Bir ayrılığı çalıyor kampana. Tren.

Yok. Seni istasyonlarda kaç kere öptüğümü sayamıyorum.

Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun

365’le 35’in çarpımı neyse ona göre kurdum kendimi

Ondan ötesini ister eksilt ister çoğalt

Devrim misin nesin ver artık şu adresini. Yok.

İnkılap! İnkılap! İnkılap! İnkılap!

Ahmet ERHAN

BAŞ SAĞLIĞI - İlhan BERK

BAŞ SAĞLIĞI

Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda

Acılar unutulduktan sonra

Dönmeliyim.

Ölümlerin karşısında şaşırıyorum

Ne desem ki

Düşünüyorum.

Kalanları ağlıyor gidenin

Benim gözlerim kuru

Herkes bana bakıyor, biliyorum

İçlerinden geçenleri.

Baş sağlığı dilemek

Garibime gidiyor

Ölen öldü, sen yaşa

Küçültmeye benziyor.

Beni böyle kitaplar mı yaptı ne

Kâğıtlarda gidenlere içlenip ağlayan ben

Hayattaki ölümlerde put gibi duruyorum.

Ben canavar ruhlu muyum

Bir ölü evinde tek söz söylemeden

Put gibi duruyorum.

Kimseler anlamaz derdimi

Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda

Bir yakınım öldümü.

İlhan BERK

KIŞ GECELERİNDE - Nazım Hikmet Ran

KIŞ GECELERİNDE

Çiçekler dağılmış, yapraklar sarı;

Bulutlar gözleri yaşarmış geldi.

Dumanlar bürüdü yeşil dağları,

Bahara doymadan yine, kış geldi.

Sabahtan beridir ince bir yağmur

Yağıyor, soğuk bir sisle karışık.

Kafesler kapanmış, sokaklar çamur,

Dışarda ne bir ses, ne de bir ışık.

Ruhumun karanlık düşüncesinin

Doğacak bir nura var ihtiyacı.

Allahım, bu uzun kış gecesinin

Koynunda kimsesiz kalana acı !

Nazım Hikmet Ran

İNSANIN GURBETLERİ İÇİNDE - Ahmet OKTAY

İNSANIN GURBETLERİ İÇİNDE

Gecesel bir yer altı sesiydi

kehanet fısıldaşmasındaydı kökler, kemikler;

açıkta lüfercilerin parıldayan

lüks’leri. Av vakti, o tedirgin

kaşılıklı bekleyiş; gövdemdi sanki

oltadan ışığın yalımına kapılan.

Yanılsamalar ve aldanışlar.

Beklediğim inmedi trenden

bir söylen olacaktı dönüşü;

kara büyülere çarpılmaya hazırdım

dönsündü yeter ki.

Oysa kıpırtısızdı istasyon;

öyleyse kırmızı bir mendille

kimdi el sallayan geçen akşam?

İnsanın gurbetleri içinde;

sürgün yeri bu yüzden tanıdık

ayrıldığı günkü gibi dönüyor kişi.

Gide gide, yata yata bitmeyen

yol değil, zindan değil;

bedenin ve kırılgan sözlerin

bahçıvanın budadığı dalın

suladığı fidanın içinden geçen

o karanlık menzil.

Ezberimde tüm zulümler

belleği öyle beslemez

çünkü aşklar.

Sevgililer! Bazılarınızı unuttum

burnumda tütüyor bazınızın kokusu.

Terk edilmenin acısı dinliyor, aldatılış

gülümsetiyor: parmakların arasında

buruşturduğum hercai menekşenin

o tuhaf hışırtısı.

Vahşet vahşetle açıklanmalı.

Tazeyken yanık et kokusu

kılınabilir mi beş vakit namaz?

Hangi kösnü, hangi düş, hangi dua

unutturabilir toplu mezarları?

Kardeşler! Çoktan verdim

vereceğim filizi. Gittim gideceğim

yerlere; döneceğim yerlerden

döndüm. Yol alırken değiştirdi

görüntüleri, biçimleri, çelik

keskisi zamanın ve güzergâhın.

Kazınıyor anılar, bir gül

sesiyle birbirinin üstüne;

son eskinin, artık unutulmuşun

bir yorumu en yakın katmandaki

yara gibi taze anı.

Anımsadıkça bilecek insan

neyi unutmaması gerektiğini.

Ahmet OKTAY

KÖYLÜLERİ NİÇİN ÖLDÜRMELİYİZ? - Şükrü ERBAŞ

KÖYLÜLERİ NİÇİN ÖLDÜRMELİYİZ?

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar ağır kanlı adamlardır

Değişen bir dünyaya karşı

Kerpiç duvarlar gibi katı

Çakır dikenleri gibi susuz

Kayıtsızca direnerek yaşarlar.

Aptal, kaba ve kurnazdırlar.

İnanarak ve kolayca yalan söylerler.

Paraları olsa da

Yoksul görünmek gibi bir hünerleri vardır.

Her şeyi hafife alır ve herkese söverler.

Yağmuru, rüzgarı ve güneşi

Bir gün olsun ekinleri akıllarına gelmeden

Düşünemezler…

Ve birbirlerinin sınırlarını sürerek

Topraklarını büyütmeye çalışırlar.

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar karılarını döverler

Seslerinin tonu yumuşak değildir

Dışarda ezildikçe içerde zulüm kesilirler.

Gazete okumaz ve haksızlığa

Ancak kendileri uğrarlarsa karşı çıkarlar.

Adım başı pınar olsa da köylerinde

Temiz giyinmez ve her zaman

Bir karış sakalla gezerler.

Çocuklarını iyi yetiştiremezler

Evlerinde, kitap, müzik ve resim yoktur.

Bir gün olsun dişlerini fırçalamaz

Ve şapkalarını ancak yatarken çıkarırlar.

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar köpekleri boğuşunca kavga ederler.

Birbirlerinin evlerine ancak

Ölümlerde ve düğünlerde giderler.

Şarkı söylemekten ve kederlenmekten utanırlar

Gülmek ayıp eğlenmek zayıflıktır

Ancak rakı içtiklerinde duygulanır ve ağlarlar.

Binlerce yılın kalın kabuğu altında

Yürekleri bir gaz lambası kadar kalmıştır.

Aldanmak korkusu içinde

Sürekli birbirlerini aldatırlar.

Bir yere birlikte gitmeleri gerekirse

Karılarından en az on adım önde yürürler

Ve bir erkeklik işareti olarak

Onları herkesin ortasında döverler.

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar yanlış partilere oy verirler

Kendilerinden olanlarla alay edip

Tuhaf bir şekilde başkalarına inanırlar.

Devlet, tapu dairesi, banka borcu ve hastanedir.

Devletten korkar ve en çok ona hile yaparlar.

Yiğittirler askerde subay dövecek kadar

Ama bir memur karşısında -bu da tuhaftır-

Ezim ezim ezilirler.

Enflasyon denilince buğday ve gübre fiyatlarını bilirler.

Cami duvarı, kahve ya da bir ağaç gövdesine yaslanıp

Onbir ay gökyüzünden bereket beklerler.

Dindardırlar ahret korkusu içinde

Ama bir kadının topuklarından

Memelerini görecek kadar bıçkındırlar

Harmanı kaldırdıktan sonra yılda bir kez

Şehre giderler!

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar otobüslerde ayaklarını çıkarırlar

Ayak ve ağız kokuları içinde kurulup koltuklara

Herkesi bunalta bunalta, yüksek perdeden

Kızlarının talihsizliğini

ve hayırsız oğullarını anlatırlar.

Yoksulluktan kıvrandıkları halde, şükür içinde

Bunun, Tanrının bir lütfu olduğuna inanırlar.

Ve önemsiz bir şeyden söz eder gibi, her fırsatta

Gizli bir övünçle, uzak şehirdeki

Zengin bir akrabalarından söz ederler.

Kibardırlar lokantada yemek yemeyi bilecek kadar

Ama sokağa çıkar çıkmaz sümküre sümküre

Yollara tükürürler..

Ve sonra şaşarak temizliğine ve düzenine

Şehirde yaşamanın iyiliğinden konuşurlar.

Köylüleri niçin öldürmeliyiz?

Çünkü onlar ilk akşamdan uyurlar.

Yarı gecelerde yıldızlara bakarak

Başka dünyaları düşünmek gibi tutkuları yoktur.

Gökyüzünü, baharda yağmur yağarsa

Ve yaz güneşleri ekinlerini yetirirse severler.

Hayal güçleri kıttır ve hiçbir yeniliğe

-Bu verimi yüksek bir tohum bile olsa-

Sonuçlarını görmeden inanmazlar.

Dünyanın gelişimine bir katkıları yoktur.

Mülk düşkünüdürler amansız derecede

Bir ülkenin geleceği

Küçücük topraklarını ipoteği altındadır.

Ve birer kaya parçası gibi dururlar su geçirmeden

Zamanın derin ırmakları önünde…

KÖYLÜLERİ, SÖYLEYİN NASIL

NASIL KURTARALIM?

Şükrü ERBAŞ

EYLÜL'DÜ - Cemal SÜREYA

EYLÜL'DÜ

Dalından kopan yaprakların

Sararan yanlarına yazdım adını

Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.

Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.

Eylül’dü……

Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız

Adımlarımızın kısalığı bundandı

Bundandı gözlerimin durgunluğu.

Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,

Ellerin kadar ıssız,

Sen kadar zamansız molalar veriyordum

Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.

Eylül’dü…..

İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,

Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.

Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.

Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman

En çok sesini aradım.

Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.

Gözlerini sildi zaman..

Dedim ya… Eylül’dü.

Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.

Cemal SÜREYA

MEŞE AĞACININ SOLUNDA - Mario BENEDETTİ

MEŞE AĞACININ SOLUNDA

...

Tanrıyı düşünüyorum bazen

öyle çok da değil ama

zamanını çalmak istemem

hem zaten o uzakta

ama sen yanımdasın şimdi keder içindeyim

keder içindeyim ama seviyorum seni

daha nice saatler geçecek biliyorum

bir nehir gibi akıp sokaklar geçecek

hep yanımda olan ağaçlar

gökyüzü

ve dostlar geçecek

ama öyle şanslıyım ki

seni seviyorum

çok eskiden çocukken

çok eskiden, her neyse boş ver

basit bir tesadüftü zaten

gözlerinde kaybolmak gibi tıpkı

izin ver kaybolayım yine

seviyorum seni

seni seviyorum şükür ki.

Bilmiyorum sizin de hiç başınıza geldi mi

ama bazen insan bir anda fark eder ki

aslında çok daha sarsıcı bir ilişki söz konusudur

akıl ermez acılar ve tesadüflerle örülü

Tanrının kıskançlıktan yol vermediği aşklardandır bu.

Bakın adam nasıl da şefkatle itham ediyor kadını

kadın öylece bir ağacın gölgesine yaslanmış

adam nasıl da döküyor eski anılarını  ortaya bir bir

ve için için dağılıyor ama dimdik ayakta kadın.

…

Mario BENEDETTİ