BENİMSİN...~ Che GUEVARA

BENİMSİN...

Yüreğim yanında yağmur dolan bir dalga kadar coşkulu,

Güneşin ışıklarıyla parıldayan bir deniz kadar huzurlu olsaydı

İzin verseydin nolurduki gece tamam deseydin ne olurki....ne?

"gel yar" tamamyar "

Güzel gözlü yarim gözlerinin elinden,

Gökyüzündeki samanyoluna

Hani şu hayal olduğuna inanılan samanyoluna kadar ilerliyorum

Yine ne gelirse razı oldum yaradana güvenir gibi güvendim

Gizli köşemde güvenmeni bekledim.

Dillerim fırtına koparsa da,

Gözlerim med- cezir yaşatsa da,

Martılar semanda deli deli uçsa da,

Bırakmasın ellerimi diye yalvardım hep mevlama ama olmadı olmadı....

Mayası insan olan insan dım sadece

Tek farkım ölümüm olurdun

Her dakika öyle bağlandım sana

Çıkar yolu yoktu ben istemedim böyle olsun ama adına yazı derler demi bebeğim bunun...

Aynı gökyüzüne serilmiş birbirine yabancı iki yıldız olduk

Sen, ay ışığıyla dans eden yıldız olmuşken;

Ben gecenin tüllerine yüreğiyle tutunan ve her an kaybolmaya hazır bir yıldız oldum.

Bir gece kaysam da gökyüzünden ben hep sende olacağım sevgili.

Çünkü biz seninle yaşadığımız hayat kadar yalan,

Ölüm kadar gerçektik...

Hep en değerlimsin...

Ve başkasının kollarında da olsan benimsin,

Sen benim BEN dediğim yüreğimsin...

Olsanda olmasanda benimsin.!

Gerçeğiz en az ölüm kadar...

Yokoluş kadar.

Bir gece kaysam da gökyüzünden ben hep sende olacağım esmer yarim.

Çok uzaklardada olsan.

che

(Şuandada aramızda 850km var ama gel gör ki yüreğime sor ki bedenime sorki

benden ziyade benden içerde

benden bana daha yakınsın)

Che GUEVARA

AÇTI BAHAR ÇİÇEKLERİ ADANIN ~ Aşık Veysel ŞATIROĞLU

AÇTI BAHAR ÇİÇEKLERİ ADANIN

Ağaçlar al giydi kuşlar dillendi

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Toprak mevce geldi yer yeşillendi

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Kuğul kuğul ötüşüyor kumrular

Çağlayıp akıyor bulanık sular

Meleşir koyunlar körpe kuzular

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Adapazarı'na demişler Ada

Yar elinden yaralarım ziyade

Çiğdemleri dağda gülü ovada

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Mektup yok sıladan dağlar kar mıdır

Akar gözüm yaşı bir pınar mıdır

Kuşlar eşin bulmuş ilkbahar mıdır

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Veysel'de kalmadı hiç sabrı karar

Gün günden ediyom ömrümden zarar

Bizim ele selam söylen turnalar

Açtı bahar çiçekleri Ada'nın

Aşık Veysel ŞATIROĞLU

SÖZ KUYTUSUNDA ~ Hulki AKTUNÇ

SÖZ KUYTUSUNDA

Sözcük sözcükle konuşur

Konuşur bağrışır savaşır

Adını ararken söner bir şiir

Uyaklar uyakların yankısı

Sağır sözcük aksak dize

Od biter köz biter kül biter

İki dize birbiriyle konuşur

Dizeler dizelerle konuşur

Biri yanıp sönünce biter şiir

Söz kuytusunda bekler

Sönmemiş dizeler

Hulki AKTUNÇ

AŞKTA YARIN YOKTUR SEVGİLİ ~ Cezmi ERSÖZ

AŞKTA YARIN YOKTUR SEVGİLİ 

Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili.

O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır.

Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur.

Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar.

Bu yolculukta artık para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş,

anneler ve korkular yoktur.

Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili.

İnsan bir başka ışığa teslim olur...

Aşkta yarın yoktur sevgili. Zaman ileri doğru değil,

içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye başlar, bilgeleşir.

Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur. Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur.

Hem dışındadır dünyanın, hem de ortasında.

Hindistanda Ganj Nehrinin kıyısında yakılan yoksul adamın

hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de...

Newyorkta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının

çıplak yalnızlığı da. Her şey onunladır, ona emanettir

sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...

Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur sevgili,

kanımıza karışan ilkel acı, o yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı

hakikatlere daha yakınızdır, inan...

Kim demişti hatırlamıyorum, aşk varlığın değil, yokluğun acısıdır diye.

Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda,

gözüme uyku girmez, dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri,

o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, insanları uykularından uyandırmak isterdim.

Uyanıp, içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...

Aşk çok eski bir şeydir sevgili.

Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer.

Sevdiğimiz insanların çocuklukları da...

Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer.

Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider,

hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya...

İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır.

Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır...

Bazen denizler, kıyılar çeker insanı.

İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde

yaşanmasından korkulup vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu.

Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara...

Bir insanın yaptığı bir hatanın tüm insanlara yayılması gibi...

İşte şimdi biz de sevgili, ya olmadık zamanlarda

umutsuzluğa kapılıp, soluğu evlerde alacağız, ya da denizler,

kıyılar çekecek bizi. Nasıl biz başkalarının

korkaklığını taşıyorsak, başkaları da bizim korkaklığımızı taşıyacak, yenilgimizi, umutsuzluğumuzu...

Birazdan sabah olacak...

Para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iş,

anneler ve korkular başlayacak...

Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse aşk yoktur ve

hiç olmamıştır sevgili. Birbirimizi kandırmayalım...

Hadi güne hazırlan. Yaşadıklarımızı unutmaya çalış.

Aşk bize güvenip verdiği büyüsünü, sırlarını,

cesaretini, bilgeliğini ve o ilkel, o yaban ağrısını geri

alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek, sonra geçecek...

Hadi, oyalanma birazdan yarın olacak...

Aşkta yarın yoktur sevgili...

Cezmi ERSÖZ

KAFESTEKİ KUŞUN ŞARKISI - SABAHIN NABZINDA - Maya ANGELOU

KAFESTEKİ KUŞUN ŞARKISI

 Maya ANGELOU

- SABAHIN NABZINDA -

Taş, Irmak, Ağaç

O yitip gitmiş canlılara kucak açar

İzini taşır mamutların,

Dinozorların, kısacık ömürlerinden

Bu dünya denen gezegende

Kupkuru yadigarlar kalmış,

Silinmiş, telaşlı kıyametlerin alametleri

Asırların ve toz bulutlarının kasvetinde.

Ama bugün haykırır o Taş, apaçık ve yumruk gibi,

Gelin ve doğrulun benim üzerimde

Dönün yüzünüzü uzak kaderinize,

Fakat bir sığınak aramayın gölgemde benim,

Saklanacak hiçbir yer bulamayacaksınız orada.

Siz neredeyse melekler kadar kıymetli

Yaratılmadınız mı,

Sinip kalmışsınız o çürüten karanlıklarda

Uzanmışsınız koynunda cehaletin,

Kıyımları çağırır ağzınız,

Saçar silahlanmış sözleri.

Bugün haykırır yüzümüze o Taş,

Doğrulabilirsiniz üzerimde benim,

Fakat gizlemeyin sakın yüzünüzü.

Her köşesinde dünyanın,

Enfes bir türkü söylüyor Irmak. Çağırıyor,

Kıyıcığında dinlenmemiz için.

Her biriniz, hudutlarla çevrili ülkeler,

Ne kadar narin olsanız da gururlusunuz,

Yine de bitimsiz, haşin kuşatmalar altındasınız.

Çıkar uğruna giriştiğiniz tüm o savaşlar

Yıkımların getirdiği mecburiyetlerden

Başka bir şey bırakmıyor geriye.

Ve göğsüme kadar yükseliyor süprüntü selleri.

Irmak boylarına çağırıyorum yine de sizi,

Eğer ezber etmeyecekseniz savaşmayı bir daha.

Gelin, barışa bürünün,

Ve ben söyleyeyim

Taşla, Ağaçla bir olduğum zaman

Yaradanın bana bahşettiği türküleri.

Alın çatınızı dağlamadan kara cahil olduğunuzu.

Irmak söylerdi ve yine söyler türküsünü.

Türkü söyleyen Irmağa ve bilge Taşa

Eşlik etmek için can atıyorlar.

Bunu söylüyor Asyalılar, Latin Amerikalılar, Yahudiler,

Afrikalılar, Amerikan yerlileri, Siyular

Bunu söylüyor Katolikler, Müslümanlar, Fransızlar, Yunanlar,

İrlandalılar, Hahamlar, Rahipler, İmamlar,

Bunu söylüyor Eşcinseller, Heteroseksüeller, Vaizler,

seçkinler, evsizler, Öğretmenler.

Duyuyorlar. Hepsi duyuyor

Ağacın sözlerini.

İlk ağacın ve sonuncunun insanoğluna

Seslenişini dinliyorlar bugün.

Gelin bana,

İşte buraya, kıyısına Irmağın.

Burada kök salın kıyısında Irmağın.

Her biriniz, göçüp gitmiş bir seyyahın neslisiniz,

Ödendi hesabınız.

Siz, ilk ismimi veren sizsiniz bana, siz,

Pavniler, Apaçiler, İrakualar, siz,

Çeroki halkı, benimle huzura erdiniz,

sonra sürüldünüz kanayan ayaklarınızla,

Terk ettiniz beni, gözünü kar hırsı bürümüş,

Doymak bilmez altın heveslisinin ellerine.

Siz, Türkler, Araplar, İsveçliler,

Almanlar, Eskimolar, İskoçlar,

Siz İtalyanlar, Macarlar, Polonyalılar,

Siz Aşantileri Gine’nin, Nijerya’nın Yorubaları, Kruları Liberya’nın

Satılan, çalınan ve düşler için dua ederken

Bir kabusa uyananlar.

İşte buraya, yanı başıma kök salın.

Ben Irmağın diktiği o Ağacım,

Hiç kimse yerimden söküp alamaz beni.

Ben Taşım, Ben Irmağım, Ben Ağacım,

Sizinim, tüm harçlarınız ödendi.

Düşürmeyin yüzünüzü, delicesine bekliyordunuz

Sizin için ışıyan bu sabahı.

Canınıza okumuş olsa da tarih

Silinemez artık, elverir ki cesaretle

Karşılayın onu, bir daha yaşanmasın acılar da.

Sizin için söküyor şafak,

Açın gözlerinizi.

Yeniden can verin

Düşlere.

Kadınlar, çocuklar, erkekler,

Alın onu avuçlarınıza,

En gizli ihtiyacınızın biçimini

Verin ona. Bir heykel yapın ondan

Ve sunun tüm insanlara.

Mühür vurmayın kalbinize.

Yeni bir şanstır

Her yeni saat

Yeni merhabalar için.

Baş eğmeyin ebediyen korkulara,

Kaldırıp atın bütün o barbarlıkları rağmen

Yabanıllığın prangalarını.

Ufuk serilmiş önünüze,

Değişim için yepyeni

Adımlar atın diye.

İşte burada, bu güzel günün nabzında,

Üzerimden, Taş, Irmak, Ağaç ve yurdunuza doğru,

Yukarıya ve ileriye bakmak için toplayın cesaretinizi.

Midas’a da yer var dilenciye de.

Mamutlara da yer var sana da.

İşte burada, bu yeni günün nabzında

Kıvancını hissedin yukarı ve ileri bakmanın

Ve kız kardeşinizin gözlerine

Ve erkek kardeşinizin yüzüne

Yurdunuza bakın,

Sonra sadece

Evet sadece

Umutla dopdolu,

Günaydın deyin.

MASUM VE ÇIPLAK ~ Engin Turgut

MASUM VE ÇIPLAK

Acıkmış düşlerinden, susamış ruhundan bak bana. Mavi 

ışığın boşluğa düşmesin, renklerin kalbine sızan suçsuz 

gözlerinle ışıldıyor çiçeklere su veren ellerim, görüyor 

musun? Hayalci bir avcı gibi sokuldum, bir kuş gibi 

havalanıp, masum ve çıplak bir uçuşla kondum uçlarına 

ve yanına uzandım ve birlikte bakıyoruz konuşkan 

yıldızlara. Sabahları erken uyanan bir doğa gibi, ne 

kadar da çalışkan kolların var senin. Kollarına sığınsam 

da hep esin perim olsan. Attila İlhan şiirleri okuyarak 

açılsak denizin sonsuz sarhoşluğuna Bilirim çiçeklerle 

konuşursun, bütün sokaklarına, dağlarına, bayırlarına 

aşk kaçmış senin. Yeryüzündeki bütün kelimeleri 

üzerine boca etsem onlarca şiir dökülür eteklerinden.

Martıların denizi koklaması, denizi öpmesi ne kadar 

güzeldir ve sen ne kadar güzel ve beyaz bir kadınsın 

böyle. Gökyüzü akıyor üzerinden. Gözlerin şiir odası 

değil de nedir? Gözlerini özlemekten sisli bir adaya 

dönüştü gövdem, görüyor musun? Düzyazı bir şiir gibi 

bakıyorum sana. Gövdemin hayatını altüst eden 

tutkunun ta kendisi olmalısın. Arzuyla bakan o sıcak 

masumiyetin aşktan daha da derin. Bak ne güzel 

uzandım bulutlarına. Gözlerinin önünde eğildim. O 

masum ve çıplak yanınla dokun üşüyen dudaklarıma.

Kalbinin duvarlarına resimlerini yaptım. Bir rüya 

merdiveni bulsaydım da arzuyla bakan gözlerinin 

avlusunda sabahlasaydım. İştah uyandıran tenha 

yerlerine bakmaktan bıkmadım. Dildaşım sen ne güzel 

susuyorsun böyle, sana çok hayranım. İnsandaşım sen 

ne güzel gülümsüyorsun böyle, sana çok susadım. Islak 

ağzından şurup yaptım hadi gel kana kana içelim. Akide 

şekeri kokan dilin güzel kelimeler karnavalı, senin her 

kelimen aşka çıkıyor. Kalbin porselen midir, kötü bir 

kelimenin rüzgârından kırılacakmış gibi duruyor. Elma 

ağacı yüzlü sevgili, yanaklarını okşayasım, yüzüne 

dokunasım geliyor. Ahşap bir derdim var benim. Beni 

bir güve gibi yiyip bitiriyorlar. Bu aşk şalını çıplak 

omuzlarına örtmeliyim. Bak bunlar benim kelimelerim, 

onlar da çok üşüyorlar. Tatlı kurbağam benim, neşeli 

bir ıslıksın ağzımda.

Gülümsemenin ay parkında salıncakta sallanan 

çocukların coşkusunu taşıyorsun. Gözlerindeki o derin 

ikram ve davet iyiliğin ve sevincin billur bahçesi olmuş. 

Taş suyu içti, ben seni içmeye doyamadım. Parıldayan 

bir istiridyeyim sana ben, incim olur musun? Öksüz ve 

yetim bırakırsan bu aşkı, yıldızlar ağlamaya başlar ve bu 

şiirdeki makamın canı acır. Farid Farjad yağmurun ve 

İstanbul’un ruhunu ısıtıyor, duyuyor musun? Ve 

durmadan bir efkâr gibi yağan bu yağmur ikimize ne 

kadar da çok yakışıyor biliyor musun? Salacak 

vapurunda unutulmuş bir şapkanın rüzgârı esiyor ve 

mutlu bir sabah kahvaltısı kokuyor o uzun ve ince ellerin.

Ve ben seni Vivaldi’nin dört mevsimine de sığdıramam. 

Benim için bir yaz meleği tadındasın, hercai menekşeler 

dökülüyor kıvranan kıvrımlarından. Dünyamızın yarısı yaz 

ama yarısı yasta. Elimi kalbime götürsem de söylesem. 

Kutsal meleklerin kanatlarını kopardılar. Bak 

artık göller kurudu, nehir akmıyor, yağmur herkese 

yağmıyor, balıklar küstü, yaralı bir çağın ayakları 

birbirine dolaşıyor. Kan ve gözyaşından geçilmiyor 

rüyalarımız. Rüyalarımıza ve düşlerimize el koymuşlar. 

Hadi gel yeni bir çağın serçe kalbiyle aklımızı 

temizleyelim. Kapansın kara delikler ve çekip gitsin 

tarihin katil yüzlü, zıvanadan çıkmış çirkin yüzleri.

Günaydın ey gözleri İstanbul parıltısı sevgili, kalbindeki 

Şems hep açık kalsın, Günaydın Goran Bregoviç’in 

ritmik kalbi. Günaydın “Çingeneler Zamanı”. Bugün 

günlerden seninle yapılan küçük domatesler kahvaltısı. 

Günaydın esmerliğini aşkın masumiyetinden almış ruhu 

Tango’dan geçilmeyen masum ve çıplak sevgilim. 

Acıkmış düşlerinden, susamış ruhundan bak bana!

 

Engin Turgut

IŞIĞIM SÖNDÜ ~ Şerif ERGİNBAY

IŞIĞIM SÖNDÜ

Karıcığım hoşçakal, ışığım azalıyor,

Yanımda ölü arkadaşlarım.

Artık kömür kokulu ekmekler getiremeyeceğim sanırım.

Buraya kadarmış çocuklarım, hoşçakalın,

Hakkınızı helal edin; anacığım, babacığım.

Işığım azalıyor, hoşçakalın...

Üstüme değil içime çöken ocağın sessizliğinde

Tek tek seslerinizi duyuyorum, yüzlerinizi görüyorum,

Işığım azalıyor, soluğum azalıyor, biliyorum,

Yavaş yavaş dünyanın kara kalbine gömülüyorum.

Işığım söndü, işte gidiyorum...

Ah, en çok da şimdi, bir bilseniz

Nasıl da bulutları, ağaçları, gökyüzünü özlüyorum.

Işığım söndü... Hoşçakalın, arkadaşlarım çoktan gitti,

Artık ben de gidiyorum.

 

Şerif ERGİNBAY