ZEHİRLİ ÇİÇEK ~ Cezmi ERSÖZ

ZEHİRLİ ÇİÇEK

Aşk, ölümün dudaklarından öptüğü zaman

yüreğimdeki zehirli çiçeği

usulca bıraktım dünyanın dışına...

Aşk, ölümün dudaklarından öptüğü zaman

son kez ayaklanır düşevlerimde bastırılmış yangınlarım

mahcup ve sinsi bir konuk gibi yaşlandığım düşevlerim...

Aşk, ölümün dudaklarından öptüğü zaman

cesedim sahile vurur

insanların kıskanarak topladığı cesedim...

Aşk, ölümün dudaklarından öptüğü zaman

kelimelerin hatırasını sokaklara fırlatırım...

Cezmi ERSÖZ

TRENLER DE AHŞAPTIR... Haydar ERGÜLEN

TRENLER DE AHŞAPTIR...

1.

Eski ahşap evinizi satmayın

sessizliği sokağa atmayın

hastalar penceredir, ölüler çatı

zordur kurmak yapısını bozmayın

Ahşabın mırıldandığı iyilik

eski alışkanlığıdır hayatın

satmayın, kelime yapın ondan

kelimeden kiracı

cümleden komşu

çocuklara verirsiniz:

varımız yoğumuz bu

2.

Eski ahşap yazınızı saklayın

herkesin gölgesini alıp gittiği

aşklardan geriye yaz kalır

gövde: o kimsenin gezmediği kasaba

gecesinin ıssızlığına öyle katlanır

Nasıl da uzardı kelimelerin gölgesi

yazların aşklardan uzun sürdüğü

eski ahşap mevsimlerden üstümüze

ve kim gitse, kaç yaz bitse: ahşaptı

gölgesine sığındığımız serin kelime

Şimdi alıp gidiyoruz bakışımızı

ahşap gözlü eski kasabalardan

ne unutmak yeni ne hatırlamak

ne de gelip geçen onca yaz uzun

geçmiş ahşap zamandaki yazlardan

3.

Suya yakın bir kelime arıyordum

mırıldanmak için ahşabın sessiz derinliğini

denizi anlayan bir kelime arıyordum

ne gemi ne sahil ne mavi

varsın söylensindi en tuhaf iklimlerde

kardeşliğin en kayıp düşleri gibi,

bir dalga titretir ya bazen

ölü denizlerin içini, bekleyişin kederi de

öyle yıkasaydı içimi, taş avluların

güneşe karşı yıkanma vakti...

Ne denizim açık, ne sözlerim mavi

anladım artık bir dalgakırandır hayat

bir kelime bile yoksa içine doğan

ve onu denize komşudan yakın kılan,

iki kara arasında çarpar durur kendine

Ahşap sanıyorum hayatı karadan kurtaran

ona bir su ve üstüne rüya

ona bir ev ve içine kelime kuran

Ahşap ki kelimeden

nice ev kurulacağını gösterdi bize, eski

çocuklarımız da ondan eski ölülerimiz de

Denizdir hayatı terbiye eden

ve onun karada kayıp kardeşi

ahşap, ki bir evi de terbiye eder

bir kelimeyi de

4.

Bir ahşap gibi yaşlanmayı isterdim

kurt yeniği, su vurgunu ve karanlık

şarabımla küflü bir sarnıcın dibinde,

atım tahta, gecem tahta, gemim tahta

bunlarla geçmeye kalkardım da denizi

hemen kırılsın isterdim tahta kılıcım

başka nasıl geçerdik ki kardeşlik denizinden

ben ahşap kaptan ve suda izi yok

hayalet donanmam, bilmem ki kalmış mıdır

vaktim, henüz kabuk bağlamamış kelimelerin

kalbine doğru bu ahşap yolculukta

kandırın beni, tuzla korkutun, başka

kayıp yok deyin kardeşlik sayılmazsa

şimdi kime gitsem. yeni, kim kırsa

ahşap: meğer gölgesiz kasabalar kadar

çıplak gözlerimi aldatan bir rüyaymış

o deniz, o donanma, o saltanat

bakın bana. gözlerimde boğuluyor artık

yeniden yeniden yeniden o eski hayat!

5.

İnsan ne diye ahşaba özensin ki

iyi bir ihtiyar olmak isterse,

şiir insanı terbiye eder, insan

insanı ve böylece hayat hepimizi...

Benim ahşap arkadaşlarım vardı

geçmiş yazlar gibi yeni,

eski kasabalar gibi içli hala

geniş zamanın odalarında durur izleri,

evleri büyük değil, çoğu eski

cümleye komşu, kelimeye kiracı,

su alsa da batmadı gemileri

tayfalıktan geldiler, bilirler ahşap

bir hayatı karada yüzdürme hünerini,

halkı bir ev sanırlardı ahşaptan

halk onlar yanılttı ahşapsa asla

halkın plastik çiçeği var, kökü içerde.

prefabrik, betonarme: ey benim

ahşaba sağlam bir ders veren halkım,

güneşin kasabalara verdiği sıcak ders gibi

yangının ahşaba verdiği kara ders gibi

boşluğun köylere verdiği ıslak ders gibi,

sen halksın verirsin dersini çocukların da

sen haklısın çünkü çocuklar ahşap

bırak ısınsınlar birkaç kuru hatıranın

ateşinde, sen onlara bloklardan bak!

6.

Sokağı mı soruyorsun, ahşaptır

senden başka evim yok,

ahşaptır kırılmayı bilenlerin şiiri,

taşra ahşap, başı döner yüksekten

komşular ahşap yıkılmamak için

omuz omuza durmaktan

bütün kuşlar ahşaptır

bütün kelimeler sıcak

ahşaptandır kanatları bir ev

alır başını gider

bir ev kalır, ahşaptır:

açamam pencereyi ya kapanmazsa!

Ahşapsa bir kadın duyulur

sesi mırıl mırıl sessizliği fırtına

ahşapmış meğer ömür

su almaya başladı,

çoktan oturdu karaya ahşabın gemisi

ahşap baba: çok çocuklu bir konak

günlerin ahşabı cumartesi

çocuklar kayıptır anneler ahşap

mektuplar ahşaptır kapısını açana

zarf mektubun kapısıdır ahşaptır

gölgeyi sorma

o başkasının peşinde

gözlerimize bakma onlar kelepir

bakanın üstünde kalıyor

köyleri, ormanları sorma

dumanı içimizi yakıyor

ahşap ki bir mevsimdi eskiden

güze hazırlardı hayatı

şimdi göç vaktidir

şimdi asri gurbet ahşap değildir

aşkın evi kurulurken ahşaptır

aşk yıkıldıkça ahşap

hayatı sorarsan yanıtım belli

hayat öyle yeni ki

ahşaptan bir eser yoktur içinde

7.

'Yine gam yükünün kervanı geldi'

trenler de ahşaptır turnalardan ötürü

Haydar ERGÜLEN

İSTANBUL DESTANI ~ Bedri Rahmi EYÜBOĞLU

İSTANBUL DESTANI

İstanbul deyince aklıma martı gelir

Yarısı gümüş, yarısı köpük

Yarısı balık yarısı kuş

İstanbul deyince aklıma bir masal gelir

Bir varmış, bir yokmuş

İstanbul deyince aklıma Gülcemal gelir

Anadolu´da toprak damlı bir evde

Gülcemal üstüne türküler söylenir

Süt akar cümle musluklarından

Direklerinde güller tomurcuklanır

Anadolu´da toprak damlı bir evde çocukluğum

Gülcemalle gider İstanbul´a

Gülcemalle gelir

İstanbul deyince aklıma

Bir sepet kınalı yapıncak gelir

Şehzadebaşı´nda akşam üstü

Sepetin üstünde üç tane mum

Bir kız yanaşır insafsızca dişi

Boyuna bosuna kurban olduğum

Kalın dudaklarında yapıncağın balı

Tepeden tırnağa arzu dolu

Sam yeli, söğüt dalı, harmandalı

Bir şarap mahzeninde doğmuş olmalı

Şehzadebaşı´nda akşam üstü

Yine zevrak-ı derunum

Kırılıp kenara düştü

İstanbul deyince aklıma Kapalıçarşı gelir

Dokuzuncu Senfoniyle kolkola

Cezayir marşı gelir

Dört başı mamur bir gelin odası

Haraç mezat satılmakta

Bir gelinle güvey eksik yatakta

Köşede sedef kakmalı tombul bir ut

Tamburi Cemil Bey çalıyor eski plakta

Sonra ellerinde şamdanlar nargileler

Paslı Acem kılıçları

Amerikan kovboyları

Eller yukarı

Ne kadar da beyaz elbiseleri

Amerikan deniz erleri

Kocaman bir papatyadan yolunmuşlar gibi

Sütten duru buluttan beyaz

Beyazın böylesine ölüm yakışır mı dersin

Yakışmaz

Ama harbederken onlara

Bambaşka elbiseler giydirirler

Kan rengi, barut rengi, duman rengi

Kin tutar, kir tutmaz

İstanbul deyince aklıma

Kocaman bir dalyan gelir

Kimi paslı bir örümcek ağı gibi

Gerinir Beykoz´da

Kimi Fenerbahçe´de yan gelir

Dalyanda kırk tane Orkinos

Kırk değirmen taşı gibi dönmektedir

Orkinos dediğin balıkların şahı Orkinos mavzerle gözünden vurulur

Denizin içinde ağaçlar devrilir

Kan çanağına döner dalyanın yüzü

Camgöbeği yeşili bulanır

Bir çırpıda kırk Orkinos

Reisin sevinçten dili dolanır

Bir martı gelir konar direğe

Atılan Kolyosu havada yutar

Bir başkasını beklemez gider

Balıkçı gülümser tatlı tatlı

Adı Marikadır bu martının der

Her zaman böyle gelir böyle gider

İstanbul deyince aklıma Adalar gelir

Dünyanın en kötü Fransızcası orda harcanır

Çalımından geçilmez altmışlık madamların

Ağzı dili olsa da tenhadaki çamların

Görüp göreceği rahmeti anlatsa insanların

İstanbul deyince aklıma kuleler gelir

Ne zaman birinin resmini yapsam öteki kıskanır

Ama şu Kızkulesinin aklı olsa

Galata kulesine varır

Bir sürü çocukları olur

İstanbul deyince aklıma

Tophane´de küçücük bir sokak gelir

Her Allahın günü kahvelerine

Anadolu´dan bir sürü fakir fukara gelir

Kimi dilenecek dilenmesine utanır

Kiminin elinde bir süpürge peyda olur uzun

Dudaklarında kirli paslı bir tebessüm

Çöpçü olmuştur bugüne bugün

Kiminin sırtında perişan bir küfe

Kiminin sırtında nakışlı semer

Şehrin cümbüşüne katılır gider

Kalın yağlı bir kolana koşulur

Piyano taşırlar omuz omuza

Kendinden ağır yükün altında adamlar

Balmumu gibi erir dururlar

Sonra kanter içinde soluk alırlar

Nazik eşya nazik hamallar ister neylersin

Ama onlar kadar piyanoyu ciddiye alırlar mı dersin

Nazdan nazik çiniden bilezik eller

Derken

Karşı radyoda gayetle mülayim bir ses

Evlere şenlik Üstad Sinir Zulmettin

Hacıyağına bulanmış sesiyle esner:

Gamı şadiyi felek

Böyle gelir böyle gider

İstanbul deyince aklıma

Stadyum gelir

Güne güneşe karşı yirmibeşbin kişi

Hepsinin dudağında İstiklal Marşı

Bulutlar atılır top top pare pare

Yirmibeşbin kişilik bir aydınlık içinde eririm

Canım ağzıma gelir sevinçten hilafsız

İsteseler bir gelincik gibi koparır veririm

İstanbul deyince aklıma

Stadyum gelir

Kanımın karıştığını duyarım ılık ılık

Memleketimin insanlarına

Daha fazla sokulmak isterim yanlarına

Ben de bağırırım birlikte

Avazım çıktığı kadar

Göğsümü gere gere

Ver Lefter´e yaz deftere

Stadyum gelir

İstanbul deyince aklıma

Binlerce insanın aynı anda

Aynı şeyi duymasından doğan sevincin

Heybetini düşünürüm

Birbirine eklenir kafamda

Binler yüzbinler milyonlar

Sonra bir mısra havalanır ürkek

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar

İstanbul deyince aklıma

Yahya Kemal gelirdi bir eyyam

Şimdi Orhan Veli gelir

Demindenberi dilimin ucundasın Orhan Veli

Demindenberi senin tadın senin tuzun

Senin şiirin senin yüzün

Yaralı bir güvercin misali

Başımın üstünde dolanır durur

Gelir sessizce konar bu şiirin bir yerine

Neresine mi arayan bulur

Erbabı bilir

Deli eder insanı bu şehir deli

Kadehlerin çınlasın Orhan Veli

İstanbul deyince aklıma Sait Faik gelir

Burgaz adasında kıyıda

Mavi gözlü bir çocuk büyür döne döne

Mavi gözlü bir ihtiyar balıkçı gencelir küçülür

İkisi bir boya geldi mi Sait kesilirler

Bütün İstanbul´u dolaşırlar elele başbaşa

Ana avrat küfrederler uçan kuşa eşe dosta

Sivriadada da martı yumurtası toplarlar çilli çilli

Ziba mahallesinde gece yarısı

Sabaha Galata´dan geçer yolları

Maytaba alacakları tutar kahvede

Zararsız bir deliyi

Ula Hasan derler gazeteyi ters tutaysun

Çaktırmadan gazetesini tutuştururlar fakirin

Sonra oturup sessizce ağlarlar

İstanbul deyince aklıma

Sait Faik gelir

Taşında toprağında suyunda

Fakirin fukaranın yanıbaşında

Bir kalem bir bilek bilendikçe bilenir

Kıldan ince kılıçtan keskin

Hep iyiden güzelden yana

Hep kimsesizlerin

İstanbul deyince aklıma

Said´in son yılları gelir

Hey Allahım en güzel çağında Said´e

Dört beş yıl ömrün kaldı denir

Sait Sait olur da nasıl dayanır

Mavi gözlü çocuk boşverir ölüm haberine

İhtiyar balıkçı pis pis düşünür

Bir zehir yeşilidir açılır

Bir yeşil ki ciğerine işler adamın

Bir yeşil ki kasıp kavurur

Küçük mavi çocuk

İhtiyar balıkçı

Ve dilimize bulaşan zehir yeşili

İstanbul çalkalandıkça bu denizlerde dipdiri

Dilimiz yaşadıkça yaşasın Said´in şiiri

İstanbul deyince aklıma

Sabiyem gelir

Sabiyem boynundan büyük bir demetle

Sarıyer´den gelir Pendik´ten gelir

Bahar nereden gelirse velhasıl

Sabiyem oradan gelir

Ne delidir ne divane

Aslını ararsan çingenedir

Tepeden tırnağa güneştir

Topraktır

Anadır

Analar içinde bir tanedir

Biri sırtında biri memesinde biri karnında

Karnı her daim burnundadır

Canını mendil gibi takar dişine

Yürekten birşeyler katar işine

Bir ucundan girer şehrin ötekinden çıkar

Alçakgönüllüdür Sabiyem

Hem maşa satar, hem göbek atar

Ver bir çeyrek güzelim der

Neyse halin o çıksın falin

Canı çıkar Sabiyemin falı çıkmaz

Sonra anlatır dün gece başına gelenleri

Görürüm üryamda bir sarı yılan

Cenabet uğraşır durur benimlen

Uyanır bakarım benim bebeler

Yatağın ucuna kaymış

Ayağımın parmaklarını emer

İstanbul deyince aklıma

Bir basma fabrikası gelir

Duvarları uzun masaları uzun sobaları uzun

Dal gibi dalyan gibi kızlar çalışır bütün gün ayakta

Kanter içinde mahzun

Yüzleri uzun elleri uzun günleri uzun

Fabrikada pencereler tavana yakın

Al topuklu beyaz kızlar dalga geçmeyin

Dışarda ağaçlar dizi dizi

Duvarlar duvarlar uzun duvarlar

Niçin ağaçlardan ayırdınız bizi

Dışarda tarlalar turuncu asfalt mosmor

Dışarda dışarda dışarda

Mevsim gürül gürül akıp gidiyor

Ondokuz yaşında Eyüplü Gülsüm

Dalmış beyaz köpüklü akışına ipeklilerin

Kötü kötü düşünüyor

İpeğin akışına doyum olmaz

Ama gel gör ki ipekli emprimeden oğlana don olmaz

Bir top Amerikan bezi sakız gibi beyaz

Bir top Amerikandan neler çıkmaz

Perdeler yatak çarşafları çoluğa çocuğa çamaşır

Sakız gibi ağarmış bir top Amerikan bezi

Gülsüm´ün gözleri kamaşır

Üçüncü oğlanı doğururken Gülsüm

Bir top Amerikana hasret sizlere ömür

Gülsüm´lerin sürüsüne bereket

Yerine bir Gülsüm´cük bulunur elbet

Gider Gülsüm gelir Gülsüm

Azrail ettiğin bulsun

İstanbul deyince aklıma

Ağzına kadar soğan yüklü bir taka gelir

Sülyen kırmızısı üstüne zehir gibi yeşil

Samsun´dan Sürmene´den Sinop´tan

Yaz demez kış demez mutlaka gelir

Kirli yelkeninde yeni bir yama

Demirinin pası gelir dilime

Nabzımda duyarım motorunun hızını

Canımın içine sokasım gelir

İri kalçaları pullu denizkızını

İstanbul deyince aklıma

Takalar gelir

Alçakgönüllü kalender

Ya Peleng-i Deryadır adları ya Şimşir-i Zafer

İstanbul deyince aklıma

Koca Sinan gelir

On parmağı on ulu çınar gibi

Her yandan yükselir

Sonra gecekondular gelir ardısıra

İsli paslı yetim

Eyy benim dev memesinde cüceler emziren

acayip memleketim

Bedri Rahmi EYÜBOĞLU

YALNIZ BİR ÇOCUKMUŞ AŞK ~ Ayten MUTLU

YALNIZ BİR ÇOCUKMUŞ AŞK

dönüşmeden önce yitik bir yola

acıyla anlamıştım

yitirmekten başka hüner bilmediğimi

yağmura dokunmayı öğrenemedim

demiştim, ellerinde yağmurla geldiğinde

taşları dinle, dedin

düşen yaprakların sessizliğini

çırılçıplak kaldığında öğrenir insan

yağmurla sevişmeyi

çocuk kalmış bir tutkuyla uzandım

taşın çıplaklığına

dinledim yağmurun şarkılarını

tenin ürperen yapraklarında

her tarafı gezilmiş mutlu bir ülkeydi aşk

taşıyarak yeniden doğuşun gizlerini

dalına geri dönen bir yaprak

gibi öptü ruhumun seslerini

dönüşmeden önce yitik bir yola

yürüdüm geriye dönüş saatlerini

çünkü kalbindeki gizli ülkeyi

gezen bir yol sanıyordum kendimi

sonsuz bir doğuşu yitirdim işte

durdu saatleri yüzündeki evlerin

yalnız bir çocukmuş aşk, döktü taçyaprağını

zamanın hoyrat anneliğine

sen yağmurun külleriyle seviştin mi hiç

hayatı açıklayan bir ağacın kalbinde?

Ayten MUTLU

SENİN AŞKIN KIRMIZI MIDIR ~ İlhan BERK

SENİN AŞKIN KIRMIZI MIDIR

Senin aşkın kırmızı mıdır

(Aşk, o duvar saati)

Yeniden derinden anladım artık

Senin aşkın kırmızı

Senin yüzün gece midir

(Yüzün, o küçük su yolları)

Bütün renkler ezberimde de söylüyorum

Senin yüzün gece

Senin sesin akşamüstleri mi

(Sesin, o deniz kıyısı)

Bütün sesleri yaşadım da biliyorum

Senin sesin akşamüstleri

Senin gözlerin Göl Saatleri mi

Gözlerin o Dünyanın En Güzel Arabistanı

Bütün kitap adlarını düşündüm

Senin gözlerin Göl Saatleri

 

İlhan BERK

ON AYRILIK ŞİİRİ ~ Ataol BEHRAMOĞLU

ON AYRILIK ŞİİRİ

I

Hayatta ve ölümde ayrıldık

Ayrıldı iki beden

Gönüllerimiz ayrıldı

Seslerimiz ayrıldı birbirinden

Ellerimiz ayrıldı

Kokularımız

Aynı yatakta uyanmalarımız

Gülüşlerimiz

Gözyaşlarımız

Düşlerimiz ayrıldı birbirinden

Ruhun içindeki gece

Kapladı her şeyi birden

II

Sadece ikimize değil

Bütün hayata üzgünüm

Fotoğraflarda

Bir gece hatırası

Öylesine yalnızım ki

Sanki yokum

Eriyor eski ben

Ve yeni biri olamıyorum

Keder sokulgan adımlarıyla

Gelip kıvrılıyor yüreğime

Hayat sakin

Şafakta evler gibi

Sanki hiç bir şey olmadı

İkimiz yokuz sadece

Biz olan ikimiz yokuz

Deniz hep orada

Ve ağaçlar aynı düşlerinde

IV

Başka biri olacaksın istemesen de

Tenine başka bir ten dokunduğunda

Gövden buluştuğunda başka bir gövdeyle

Başka bir nefesle karıştığında nefesin

Başka biri olacaksın istemesen de

Gece uykunda ya da gün ortasında

İrkileceksin apansız bir duyguyla

Bir uçurum kıyısında sendelemiş gibi

Başka biri olacaksın istemesen de

Bakışlarımın izini taşıyan giysilerin

Tüketecek ömürlerini birer birer

Değişecek yeri bir dolabın, pencerede bir çiçeğin

Başka biri olacaksın istemesen de

Dudaklarında benden sonraki bir çizgi

Tanımadığım bir ton gülüşünde

Ve artık beni unutmaya başlayan gözlerin

Sonra, sonra artık başka birisin

VI

Geçmiş zaman

Anımsanıyorsa,şimdidir;

Koparılıp atılır ya da

Bir yaprak gibi bir defterden

Koparılıp atılan

Çırpınan bir yürek olabilir,

Ya da bir yaz gecesi,

Yıldızları can çekişen

VII

Dilimin altında özlem var

Ve karışık bir dua

Boğulmuş anılar

Seni getiremez bana

Şiirler bana seni getiremez

Ne de bir yazdan kalan kırıntılar

Bir taş olabilseydim

Uyku ya da rüzgâr

İlkbahar yine gelecek

Belki yine mutlu olurum

Bir dilsizin şarkısına benzeyecek

Senden sonra mutluluğum 

Ataol BEHRAMOĞLU