YALNIZ BİR ÇOCUKMUŞ AŞK
dönüşmeden önce yitik bir yola
acıyla anlamıştım
yitirmekten başka hüner bilmediğimi
yağmura dokunmayı öğrenemedim
demiştim, ellerinde yağmurla geldiğinde
taşları dinle, dedin
düşen yaprakların sessizliğini
çırılçıplak kaldığında öğrenir insan
yağmurla sevişmeyi
çocuk kalmış bir tutkuyla uzandım
taşın çıplaklığına
dinledim yağmurun şarkılarını
tenin ürperen yapraklarında
her tarafı gezilmiş mutlu bir ülkeydi aşk
taşıyarak yeniden doğuşun gizlerini
dalına geri dönen bir yaprak
gibi öptü ruhumun seslerini
dönüşmeden önce yitik bir yola
yürüdüm geriye dönüş saatlerini
çünkü kalbindeki gizli ülkeyi
gezen bir yol sanıyordum kendimi
sonsuz bir doğuşu yitirdim işte
durdu saatleri yüzündeki evlerin
yalnız bir çocukmuş aşk, döktü taçyaprağını
zamanın hoyrat anneliğine
sen yağmurun külleriyle seviştin mi hiç
hayatı açıklayan bir ağacın kalbinde?
Ayten MUTLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder