ATEŞ BÖCEKLERİ ~ Rabindranath TAGORE

ATEŞ BÖCEKLERİ

Hayallerim, 

Canlı ışık lekecikleri, 

Karanlıkta gözkırpıştıran 

Ateş böcekleridir. 

O dikkati çekmeyen, 

Sesleri, yol kıyısı hercailerinin 

Mırıldanır bu gelişigüzel çizgilerde. 

Zihnin uykulu karanlık mağaraları içinde, 

Rüyalar 

Günün kervanından dökülen parçalarla, 

Yuvalarını yaparlar. 

Bahar, geleceğin meyveleri için değil 

Fakat bir anın kaprisi için 

Çiçeklerin petallerini saçar. 

Neş'e kımıltısız yerin zincirinden kurtulmuş 

Sayısız yapraklara doğru 

Koşar ve dans eder 

Bir gün için havada. 

Hiçbir önem taşımayan kelimelerim 

Zamanın dalgaları üstünde hafifçe dans edebilirler, 

Mana ile ağırlaştıkları zaman dibe çökerler. 

Zihnin derinliklerinde güveler 

İnce kanatlarını büyütürler; 

Ve veda ederek uçuşurlar, 

Gün batımı göğünde. 

Kelebek ayları değil, fakat an'ları sayar 

ve yeter zamana sahiptir. 

Benim düşüncelerim, kıvılcımlar gibi, kanatlanmış 

Sürprizler üzerinde giderler, 

Tek bir gülüş taşıyarak. 

Agaç sevgi ile bakar kendi güzel gölgesine 

Buna rağmen onu hiçbir vakit kucaklıyamaz. 

İzin ver, güneş ışığı gibi, aşkım seni sarsın 

Ve yine de aydınlık özgürlügü versin sana. 

Renklendirilmiş kabarcıklardır günler, 

Dipsiz gecenin yüzüne çıkan, 

Hatırlamanı istemek için armağanlarım çok küçüktür; 

Ve bunun için 

Onları sen hatırlamalısın. 

Çıkart, at ismimi armağandan; 

Bir yük olacaksa, 

Ancak şarkım kalsın. 

Nisan, bir çocuk gibi, 

Çiçeklerle tozlar üzerine hiyogralifler yazıyor. 

Onları siliyor ve unutuyor. 

Hatıra, rahibe, hali öldürüyor, 

Ve onun kalbini ölü geçmişin türbesine sunuyor. 

Mabedin kasvetli heybetinden 

Çocuklar tozda oynamak için dışarı koşuyorlar, 

Tanrı onların oyununu seyre dalıyor, 

Ve rahibi unutuyor. 

Zihnim, düşüncelerinin akışında 

Birdenbire yanan bir ışık gibi çalışmaya başlar, 

Asla tekrarlanmıyan akıcı notasıyle bir küçük ırmak gibi. 

Dağda, sessizlik kendi yüksekliğini bulmak için 

kabarmaktadır, 

Gölde, hareket kendi derinliğini tahayyül etmek için 

hareketsizleşir. 

Veda eden gecenin 

Sabahın kapalı gözlerine kondurduğu öpücük 

Şafak yıldızında parlıyor. 

Ey bakire, senin güzelliğin bir meyve gibidir, 

Henüz olgunlasmamış ve açılmamış bir sırla dopdolu. 

Onun anısını yitiren acı 

Kuş seslerinden uzak, 

Fakat yalnız ağustosböceğinin ıslığının duyulduğu sessiz karanlık saatler gibidir. 

Gerilik onun öldüren bir pençe ile gerçeği elinde güvenle 

tutmaya çalışır. 

Zayıf bir lambayı canlandırmayı arzulayarak uzun gece 

bütün yıldızlarını ışıklandırır. 

Hernekadar O 

Dünyayı 

-Gelini- 

Kollarında tutuyorsa da, 

Gök, 

Sonsuzluğa kadar 

Uzaktadır. 

Tanrı, dostlar arar ve sevgi diler, 

Şeytan, eserler arar ve itaat ister. 

Toprak hizmetine karşılık 

Ağacı kendisine bağlar, 

Gök ise hiçbir şey istemez 

Ve onu özgür kılar. 

Çocuk, tarihin tozu ile aydınlanmış 

Yaşı bilinmiyen zamanın gizliliği içersinde 

Edebi olarak oturmaktadır. 

Uzakta olan O, 

sabahleyin bana geldi, 

Işık tarafından alınıp götürüldüğünde daha da yakınlaştı. 

Beyaz ve pembe zakkumlar buluştular 

Ve, ayrı lehçelerde neş'e ile eğlendiler. 

Sessizlik 

Kendi kirlerini 

Süpürüp yürüyünce 

Fırtına olur.

Rabindranath TAGORE