VLADIMIR MAYAKOVSKI ~ Ahmet OKTAY

VLADIMIR MAYAKOVSKI

Bir kez daha kucakla beni

kara-büyüsüyle bağlandığım gece;

mağma ve kemik tayfunları,

yağmur sularında sürüklenen bir mektubun

sar’alı yazısı gibi silikleşen ün;

ölümün tunçtan dökülme flütü

akkora kesmiş yüreğimi titrewtmiyor;

Gece,

uçurumlarında belleğin

kılık değiştiren hayalet,

insan bir tansık

diye yinele;

çünkü sözcüklerin külünden doğdu

yaralı oğlun.

Oğlunum,

soy kütüğünden intihar ve cinnet

kıya ve zindan

sızdıran Kent;

siyah sahtiyan!

Gölgemle kaplanırdı bir zamanlar,

rahmin olan sokaklarında;

çırakların gündüz düşleriyle uyuya kalmış

mürettiphanelerinde,

alanları dolduran göstericilerinin

o iskeletler operası şarkıcılarının

alevden hançeresinde,

yitik tundraların rüzgârlarıyla

inliyorum;

üzerimde haksız bir küşüm

ve suçlamalar,

taşta dövülen mürekkep balığının

etinde boğulan çığlığıyla

inliyorum.

Kent! Siyah sahtiyan!

Sen ki sevişiyormuş gibi

titredin bir vakitler şiirlerimle,

duy beni.

Dün müydü bugün müydü bilmiyorum,

yağıyor kar

uzaktan duyulan

kederli bir ninni gibi;

Keder,

mayam benim;

çoğunluğun okuyamadığı

okuyanınsa horladığı simyam,

keder

yakut parıltılı gömüm!

Gizemli Güldürü‘nün

yasaklandığı günden

Makbet’ler gününden beri

çocukluğumda göğsüme bastırdığım

sıcak bir somun gibi

ısıyıtorsun beni.

Çalıyor saat!

Başlangıç sondur

son da başlangıç;

“ayağa kalkılan

             saattir bu, konuşulan saat

yüzyıllarla,

          tarihle,

              evrenle.”

İçinden geçiyorum tarrakalarla

tüm zamanlarımın:

Baumann’ı anma gösterisinden dönüyorum

asit gibi gözlerimi yakıyor

cinayetin öfkesi;

Petersburg Luna Parkı’ndayım aynı sıra

Trajedi kırıyor sarkık çenelerini

etobur kara-kamu’nun;

Jübile’mde miyim yoksa

göğsümde buzuldan bir çiçek;

ve içimde

o hiç dinmeyen kar sesi:

“şairimiz” diye haykırıyor

işçiler

“haksızsın” diye bağırıyor

aparatçik;

burcum, gizemli Yengeç

esirge ve büyüt

devrimden başka bir şey olmayan

şiirimi.

Nasıl da akıp gitti günler

yaratılan bir dünyanın çoşkusunda,

kutusundan taunlar yayan imgelem

yabanıl afişler

yürüyüş kolları

elektrik

Mancınık ateşleriyle yanıyorsun hâlâ

Ekim gecesi.

Lili,

Denizin üstünde bir gül,

uzaklaşıyor yüzün

bayraklar

           flamalar,

                     kasketler arasında;

yaşamım gibi.

Bir cehennem özdeyişi

fısıldıyor Çehov: “Nasıl

yalnız yatacaksam mezarımda

öyle yalnız yaşıyorum”.

Blok da

“kaos doğuştan içimde”

diye yazıyor

gecenin mürekkebiyle.

Öz kardeşlerim. Suç ortaklarım.

Sözcükler de ikizler gibi,

kanıyor

ya da düş görüyor

ötekisiyle.

Biliyor ve canımı basıyorum altına:

Meleğin sözü

Deccal’ın da.

“Dize getiremeyecek beni utanç”

Gördüm ve yitirdim

kent kadar doğurgan ve ölümcül

o yüzü

           bayraklar,

                          flamalar,

                                         kasketler arasında;

1916’da bilicisiydim sonumun

ve şunları kazıdım

şerareler çıkaran parmaklarımla

her kapıya:

“Mayakovski sokağı derler

        bin yıldan beri bu sokağa

Canına kıydığı yer burası işte

        sevgilisinin kapısında.”

Ödeşmiyorum seninle

sevgili yaşam,

uzlaşmıyorum da

Yatırın beni

samanyolumdan tabutuma. 

Ahmet OKTAY