Kovulduğum bütün kapılara
geri dönüyorum
Yurdum için, alnımda
yaralarla
Ellerinde taşlarla bekliyor herkes beni
Benimse aklım yitip giden dostlarda
Onca insan niye öldü-sormuyorum
artık
Ölüm bile
kılık değiştirmişken
şimdi
Hâlâ yaşıyor olmanın
şaşkınlığı var üstümde
Sanki her doğan gün
bir bağış gibi
Geçtim herkesin geçtiği yollardan
Ne yerineceğim bir şey
var, ne bir övüncüm
Öyle yalın
çıksın istiyorum ki sözcükler ağzımdan
Acısı acı olarak adlandırılsın bu ömrün
Kardeşler, size yine şiirler getirdim
Unuttuğumuz kimi duygulara ilişkin
Kırık dökük bir
takım anımsamalar…
Hiç değilse
şunu düşünün, nasıl geldi bu adam,
bugünlere kadar?
Ahmet ERHAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder