Bejan MATUR "aşk/olmayan"

GEÇMİŞİN YÜKÜ

İnsan hep başlangıca inanıyor

Annenin dokunuşu

Ve ilk soluk

Bir el saçlarda gezinirken

Şefkatli bir yürek

Öyle sanıyor dünyayı.

Rüzgâr esecek

Ve taşıyacak çocukluğu,

Senin bildiğin

Dokunduğun rüzgâr.

İnsan ilk olana inanıyor hep

Koşarak bulduğumuz kapılar

Kapanmadan daha

Bir ışığın aydınlattığı ev,

Geçmişin yükü

Omuzlarımıza çökmüş

Ve bırakmışsın beni çoktan.

Hiç tutmamış gibi

Bırakmışsın beni

Hiç tutmamış gibi.

 

Bejan MATUR

"aşk/olmayan"

AŞKI ÖLÜMLE KUŞATILMIŞ BİR ÜLKEDE... - Şükrü ERBAŞ

AŞKI ÖLÜMLE KUŞATILMIŞ BİR ÜLKEDE...

O adamları ay ışında bir kadın fısıltıyla öpseydi;

o adamlar önleri sardunyalı pencerelerden rüzgarlara baksaydı;

o adamların çatılarına her bahar leylekler yuva yapsaydı;

o adamlar söğütlerin dibinden akan sularla menevişli, uzaklara aksaydı;

o adamlara akşamlar birazcık gölge düşürseydi;

o adamların kirpikleri bir vakitler hiç nedensiz nemlenmiş olsaydı;

o adamlar yağmur altında yalın ayak yollarda koşsaydı;

o adamları uçurumun kıyısında birileri göğsüne gömseydi;

o adamlar bir gün olsun güneşi serçelerle karşılasaydı;

o adamların dilinde keder bir erguvan dinginliğine dönseydi…

Yaşlılar, bedenlerinde bir ince sızı, parklarda öpüşen çocuklarla

gönenirdi. Kimse kendi rengini başkasının burcuna

çekmeye çalışmazdı. Evler evlerin üstüne bir değirmen taşı

gibi kurulmazdı. Herkes durduğu yeri biricik doruk, dünyanın

tek gerçeği sanmazdı. Pencereler yıldızlarla ürpere ürpere

sevişirdi. Aşkı ölümle kuşatılmış bir ülkede mutluluk, mutluluk

sayılmazdı. Özgürlük insanın aldığı soluktan belli olurdu.

Kimsenin eli kimseye ölüm için uzanmazdı. Doğanın büyüsüyle

yüreğin gizi akla iyilikler katardı. Bir hüznü söylerken

bile söz, insana güven ve incelik verir, bir gökyüzü genişliği

ile dünyaya barış getirirdi.

Şimdi mi? İnsanların gözleri uzun bir uçurumu ezber etmeye çalışan bir çift korku çiçeği, bir imdat çığlığı; sevincine bakarken bile ışığını ağır bir kuşku, boğuk bir önlem duygusundan alıyor. Herkes eliyle göğüs kafesine yerleştirdiği kocaman bir kayanın altında kirpikleriyle kuş resimleri çiziyor gökyüzüne. Zorun, paranın ve yalanın Tanrıları, aşk, iyilik, eşitlik, onur, özgürlük gibi tüm insani değerleri bir ihanet saplantısı, bir bölünme paranoyası ile ufkun dışına itiyor. Bütün korkakların azılı azılı bir kahraman kesildiği şarkıları bozulmuş bir ülkede ölüm, sorunların tek çözümü, hakların ve halkların ilk ve son ödülü oluyor. Özgürlük, bir uygunlukla iğdiş edilmemişse ancak hapishanelerde soluk alıyor. Yatağını cehalet, ihtiras ve çirkinliğin serdiği odalar ve olanaklar içinde, yeteneksizlik parayla yatıp kötülükle kalkıyor. Yoksulluk insanları evlere kapattıkça dünyadan ışığı kesilenler, soğuk bir karanlıkla Tanrıyı çoğaltıyor. Namusu cinsel organlara indirgeyen adamların mutsuz kadınları, bedenlerini soğuk yataklara çarpa çarpa tiksintiyi ve şiddeti doğuruyor. Şarkılar durmadan ayrılık ve ölümü söylüyor. Sesine dağları almış çocuklar, incecik boyunlarında binlerce yılın örseli yükü, gözlerinin ve parmaklarının buğulu pınarıyla yangın yerlerine, taş duvarlara su taşıyor.

Ve kendilerinden başka kimseyi sevmeyen, sevgisizliğin doğurduğu o adamlar, konumlarını ve kişiliklerini oluşturan korku, kabalık ve kurnazlığın o kırıcı nefti uzaklığından, yalnızca görmek istediklerini görüp duymak istediklerini duyarak, hakim olmanın şehveti ve olanaklarıyla ülkeyi tek bir renge indirmeye devam ediyorlar… Halk mı? Tanrı, devlet ve yokluğun üç ağızlı bıçağında, bilenmek mi dilinmek mi belli olmayan bir çırpınış içinde, dalıp dalıp gittiği boşluğa benziyor gittikçe…

Şükrü ERBAŞ

Pessoa Pessoayı Anlatıyor - Fernando PESSOA

Pessoa Pessoayı Anlatıyor

İnsan kapalı bir pencerenin dibinde vızıldayan kör ve nafile bir böcekten başka nedir ki? Pencerenin ötesindeki ışık ve ısı odağını içgüdüsel olarak hisseder. Ama kördür, göremez; ışıkla arasına giren şeyi de göremez. Dolayısıyla, gözü dönmüş bir halde ışığa yaklaşmaya çalışır; ışıktan uzaklaşsa da, pencereden geçerek ona asla yaklaşamaz.. Bilim bu böceğe nasıl yardım edebilir? Camın yüzeyinin eğri büğrülüğünü, pürüzlerini keşfedebilir, kimi yerinin daha kalın kimi yerinin daha incelikli olduğunu saptayabilir: Ama kibar filozof, bütün bunlarla ışığa ne kadar yaklaşabilir? Gerçekten görebilecek kadar yakın olabilir mi? Sanırım dışarıdaki ışığa kendini fırlatabilmek için pencereyi bir biçimde zorlamayı her şeye rağmen başaran dahi insan ya da şairdir. O zaman da, herkesten çok daha öteye gitmenin sıcaklığını ve sevincini hisseder -ama, o bile, hep kör değil midir? Ezeli Hakikat'i gerçekten daha yakından tanıyabilir mi o?

İzin verin, metaforu biraz daha sürdüreyim. Kimileri pencereden ters yönde, geri geri uzaklaşır; önünde pencereyi bulamayınca, işte, o zaman, Camı aştık! diye haykırırlar.

Fernando PESSOA

DALGALAR - Virginia WOOLF

DALGALAR

Ama, incecik bir düş bu. Kağıttan bir ağaç bu. Her şey daha soluk sanki. Gideceğim şimdi kitaplığa, bir kitap alacağım, okuyacağım, bakacağım; yine okuyacağım, bakacağım. Çiçekler toplayacağım; bir tek demet yapacağım çiçekleri, sımsıkı tutacağım, sunacağım - Ah! Kime?

Varlığımın akışını durduran bir şey var; derin bir ırmak bir engeli zorluyor; sarsıyor, çekiyor; merkezdeki bir düğüm direniyor. Ah, üzüntü bu, acı bu. Bayılıyorum, gücüm kesiliyor. Kime vereceğim şimdi, bütün bu benden, benim sıcak, benim her şeyi sızdıran bedenimden dökülenleri? Çiçeklerimi bir araya toplayacağım, sunacağım - Ah! Kime?

Vereceğim, zenginleştireceğim; bu güzelliği yeniden yeryüzüne döndüreceğim. Çiçeklerimi bir tek demette toplayacağım, elimi uzatmış yaklaşarak sunacağım onları - Ah! Kime?

Virginia Woolf

DOĞADAN İSTEK - Nihat BEHRAM

 

DOĞADAN  İSTEK 

Beni geçmişin dehşetiyle besle

Beni geleceğin öz suyuyla

Küpeler tak kulaklarıma kirazlardan

Mendilimi fesleğenlerle yıka.

Bana çılgın bir gürleyiş bellet

Yankısıyla kapan üstüme geceleri.

Benimle rüzgarları tanıştır

Gözlerimi boralara düğümle.

Beni kan kardeşi bilsin gözyaşların

Beni umudunla büyüle.

Bana ıssız gecelerden yıldız kaymaları sun

Beni ucu kıl birbirine sürtünen çakmak taşlarının.

Koynuma başakları yıkayan yağmurunla yağ

Kasıklarımı zeytin yapraklarıyla yenile.

Ben seni esir alayım şiirlerle

Sen beni kul bil kendine...

 

Nihat BEHRAM

Şimdiden Bir Hatırasın - Didem MADAK

Şimdiden bir hatırasın

Bulutsa,tozsa,uçarsa

Bütün (aşklar) paranteze alınsın

Rüzgar çanısın, rüzgarın diline dolanırsın

Ne bir şarkısın

Ne de dillerde nağme adın

Artık bazı şarkılar kadar yaralısın

Günler izmarit diplerinde biriksin

O zaman mutlaka bir trenle gelirsin

Köpüklerdensin, mavisin, sakinsin

İstesen suyun tenine bitişirsin

Ellerimi bıraktım, artık buna sana yazsın

İçimde iki yaşlı balık varsa,

İçimde biri pulsuz, iki balık varsa

Biri sensen, gelirsen ve yok edersen

Bunu yazmak istiyorum sana

Sonra postalamak istiyorum

Pulsuz bir zarfta

Hiçbir mektup artık ikna etmiyor beni hayata

Bu kırmızı oyalarla saçlarımda

Beyaz bir tülbent gibi kalırsam

tenimde, süzemediğim tortularla

Gün olur sararırsa sayfalarda

Bıraktım ellerimi, sana bunu yazsın

Şimdiden bir hatırasın

Kırık kalplerle süslü bir sayfaysan

Camsan, saydamsan, beni kırarsan

Simlerimle sevişirim seninle

O süslü sayfaların üzerinde

İçimde iki mutlu yıl varsa,

İçimde biri simli,  iki kadın varsa

Sen, gelirsen ve yok edersen

Bunu yazmak istiyorum sana

sonra postalamak istiyorum

Simli bir yılbaşı kartıyla

Hiçbir mektup artık beni,  ikna etmiyor hayata.

Şimdiden bir hatırasın

Açmışsa bir sardunya saksıda

Bütün (aşklar) paranteze alınsın

Bıraktım ellerimi, artık sana bunu yazsın

mektuplar postaya takılırsa…

Ey aşk sen

Artık bazı şarkılar kadar yaralısın.

Didem MADAK

Veda Şarkısı - Che Guevara

Veda Şarkısı

1.

Kayalıkta çakılı yelkenli

sana bırakıyorum veda şarkımı.

2.

Benim uzaklardaki ölümümün kanında tohumlanışı da

kayalar devranının altında değişken köklerle.

Yalnızlık! geçmişe özlem çiçeği canlı duvarların.

Yalnızlık, yeryüzünde adanmış faniliğim.

3.

Taşımak istemiştim heybemde

yüreğinin gelip geçici tadını,

ama kaldı havaya çizilmiş kesin eğrilerle,

yadsıma oldu umudumun yiğitliğine.

Giderim hatıradan daha uzun yıllar boyu

kapalı yalnızlığıyla gezginin,

fakat havaya çizilmiş kesin eğri sanki bana döndü

ve bir işaret koydu pusula kaderime.

Sonu geldiğinde bütün gündelik işlerin

yol yapacağım bir geleceğim olmasa,

gelmiş olacağım bakışında canlanmaya

kaderimin sırıtan parçası olarak.

Gideceğim hatıradan daha uzun yollar boyunca

zincir halkaları gibi eklenen elvedalarla zamanın akışında.

4.

Dimdik hatıra sonunda düşmüş yola,

usanmış beni bir geçmişi olmadan izlemekten,

unutulmuş yol kıyısındaki bir ağaçta.

Uzaklara gideceğim, hatıra

parçalanarak ölünceye yolun taşlarında,

ve devam edeceğim, içimde

hep o gezginin acısı, yüzümde gülümseyiş.

Bu dönenen bakış ve güç

büyülü bir matador mendilinde.

Alıkoydu kaygı duymaktan tüm çıkarlara,

hep yitiren bir çizgi oldu benim eğrim.

Ve bakmak istemedim seni görürüm diye

beni isteksizce davet etmeni

mutluluğumun pembe boyalı torerosu

Deniz seslenir bana sevecen elleriyle.

Çayırım -bir kıta-

Dümdüz yayılır, tatlı ve silinmezdir

alacakaranlıkta bir çan gibi.

5.

Bir sicil memuresi karşısında kurumlu bir doktor gibidir

kara bir mikroskopu gösteren bilim.

Sanat… sanat diye arzıendam eden şey

bir Leica’nın kısır mekaniğidir.

Acılar ve kaygılarla dolu bir yerli (ve tabii özlemleriyle

olup ta şimdi yiten için

ve onun dönüşünde arzu gönlünde),

coca, alkol ve açlığın aptalca gülümsemesiyle.

Üç kuruşa satılan cinsellik

-Amerika’da pek ucuz-

Boş çarşafların umursanmaz hatırası.

Guetamala bıraktın beni

bağrımda derin bir yarayla

ve de acılarını bana emzirme

ya da emme fırsatıyla,

kahreden bir hıçkırığın belirsiz duygusunda bulan kadını.

Kederleri teker teker birleştiren bir bağ var yine de:

uyanan insanın haykırışıdır o da.

6.

İşte bugün böyle titrek ellerle

belirsiz bir kayıta koyuyorum prizmamı.

Ağacın olgunluğunu tüketmeden

kasalanmış meyvanın garip tadıyla.

Çağırışını farkedemiyorum bazen

yaşlı, garip kanatlanmış kulemden,

fakat bazı günler var ki cinselliğin uyanışını hissediyor

ve bir öpücük dilenmeye dişiye gidiyorum

ve böylece beni arkadaş diye çağırmayanın

ruhunu hiçbir zaman öpemeyeceğimi anlıyorum…

Biliyorum ki tertemiz değerlerin kokusu

bereketli kanatlarla dolduracak beynimi,

Biliyorum ki hayata geçmesi mümkün olmayan

fikirleri barındırmak gibi zevkleri bırakacağım.

Biliyorum ki ölümüne çarpışma günü

halk çocukları benimle omuz omuza verecek,

halkın savaştığı amacın kesin zaferini

göremezsem eğer

fikri en yüksek geleceğe götürmek için

mücadele verdiğimdendir,

eski kabuğun tüylerini yolarken

doğan umudun kesinliğiyle biliyorum bunları.

Che Guevara

Çeviri: Adnan Özer-Vilma Kuyumcuyan