SICAK BİR KIŞ ~ Ahmet TELLİ

SICAK BİR KIŞ  

Saçlarını gittikçe kısalttığın günlerde  

Sen söylemiştin bu sözleri unutmadım  

-Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa  

Bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde 

Kalıcı olan hiçbir şey yok diyordun  

An’lar var yalnız ömrü karşılayan  

Şimdi sımsıcak bir kar yağıyor yine  

Yüreğimin üstüne yağıyor hiç durmadan 

Ellerin nasıl da üşüyor, bozacının  

Karlı sesi doluyorken odamıza  

Hava gittikçe kirleniyor bu kentte  

Ve aralıksız kar yağıyor kar yağıyor 

Kar ayrılık hüznüdür ve ne çok  

Ayrılıklar yaşandı şu son birkaç yılda  

Yurdundan ayrılanları düşünüyorum ve birisi  

Özledim diyor, ülkemin kar kokusunu da özledim 

Hiçbir an’ını tanımlamaya kalkmadan  

Kısacık ömürler biçiyoruz kendimize  

Sonra yolculuklara çıkıyoruz, bir kentten  

Ötekine giderken özlüyoruz bir başkasını 

Özlediğimiz birileri olmalı diyordun  

Yanındayken bile özlediğimiz birileri  

Öyleyse kalkıp Ati’ye gitmelisin, İstanbul’a  

Belki hâlâ saklıyordur bir gülü kimbilir 

Yaşandı mı o sıcak kış, yaşlandık mı  

Aynalara bakmaya vakit bulamadık  

Dönüp dönüp birbirimize bakmalardan  

Yaşandı mı o sımsıcak kış, ne dersin  

Ahmet TELLİ 

SOLGUN BİR GÜL DOKUNUNCA ~ Behçet NECATİGİL

SOLGUN BİR GÜL DOKUNUNCA

Çoklarından düşüyor da bunca

Görmüyor gelip geçenler

Eğilip alıyorum

Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya büyük şehirlerin birinde

Geziniyor kalabalık duraklarda

Ya yurdun uzak bir yerinde

Kahve, otel köşesinde

Nereye gitse bu akşam vakti

Ellerini ceplerine sokuyor

Sigaralar, kâğıtlar

Arasından kayıyor usulca

Eğilip alıyorum, kimse olmuyor

Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya da yalnız bir kızın

Sildiği dudak boyasında

Eşiğinde yine yorgun gecenin

Başını yastıklara koyunca.

Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor

En çok güz ayları ve yağmur yağınca

Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.

Uzanıp alıyorum kimse olmuyor

Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda

Akşamlara gerili ağlara takılıyor

Yaralı hayvanlar gibi soluyor

Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor

Yollar, ya da anılar boyunca.

Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece

Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam

Solgun bir gül oluyor dokununca.

Behçet NECATİGİL

SON OTOBÜS ~ Nazım Hikmet Ran

SON OTOBÜS 

Gece yarısı. Son otobüs.

Biletçi kesti bileti.

Beni ne bir kara haber bekliyor evde, 

ne rakı ziyafeti.

Beni ayrılık bekliyor.

Yürüyorum ayrılığa korkusuz ve kedersiz.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Dünyayı telâşsız, rahat

seyredebiliyorum artık.

Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği,

elimi sıkarken sapladığı bıçak.

Nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.

Geçtim putların ormanından

baltalayarak

ne de kolay yıkılıyorlardı.

Yeniden vurdum mihenge inandığım şeyleri,

çoğu katkısız çıktı çok şükür.

Ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı,

ne böylesine hür.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık.

Bakınıyorum başımı kaldırıp işten,

karşıma çıkıveriyor geçmişten

bir söz

bir konu

bir el işareti.

Söz dostça

koku güzel,

el eden sevgilim.

Kederlendirmiyor artık beni hâtıraların dâveti.

Hâtıralardan şikayetçi değilim.

Hiçbir şeyden şikayetim yok zaten,

yüreğimin durup dinlenmeden

kocaman bir diş gibi ağrımasından bile.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Artık ne kibrî nâzırın, ne katibin şakşağı.

Tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,

güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.

Ve belki, ne yazık,

hattâ en güzel yalan

beni kandıramıyor artık.

Artık söz sarhoş edemiyor beni,

ne başkasınınki, ne kendiminki.

İşte böyle gülüm,

iyice yaklaştı bana ölüm.

Dünya, her zamankinden güzel, dünya.

Dünya, iç çamaşırlarım, elbisemdi,

başladım soyunmağa.

Bir tiren penceresiydim,

bir istasyonum şimdi.

Evin içerisiydim,

şimdi kapısıyım kilitsiz.

Bir kat daha seviyorum konukları.

Ve sıcak her zamankisinden sarı,

kar her zamankinden temiz.

Nazım Hikmet Ran

DAĞILAN GÜL ~ Behçet AYSAN

DAĞILAN GÜL

ne söylersen söyle bu aşk ikimizindi 

ikimizindi bir zamanlar aynı gökyüzü 

bir samanın tutuşması gibi olan şey 

biraz erzurumdu biraz rize biraz mardin 

geniş, dingin, sürekli bir yurt gibi

ne söylersen söyle rüzgardır duyan 

düşleri çağıran iri siyah gözleriyle 

ve yanıbaşımızda mutlu kalan ne var ki 

belki bir kuş akşamın ölü ağzındaki 

sadece güldür dağılmış ayaklanmaya

ne söylersen söyle ruhum bağırıyor 

acı içinde bağırıyor giden her şeye 

uzak kapıların ses verip çağırmadığı 

mutsuzluk değil mi biraz da şarkıdır 

üzgün, kırık, iri bir gül gibi kanayan

ne söylersen söyle bir gün yiteceğiz 

çam seli halinde kalabalık bir orman 

alıp götürecek bizi kuytu ölümlere 

yaşamanın anlamını sorsam da söyleme 

konuştukça bir gemi açılıyor kıyıdan.

Behçet AYSAN

KAR ~ Metin ALTIOK

KAR

Kar yağdı durmadan üç gün üç gece, 

Tıkandı geçitler yollar kapandı. 

Yalnızlığın buzdan çetelesinde 

Kimseler umursamadı karı. 

Yüzlerinde iğreti bir kibirle 

Hep düşürmekten korktukları, 

Dalıp gittiler günlük işlerine. 

Diz boyu birikmiş kar içinde 

Yürürdük uzatarak açtığımız kanalı, 

İki kar güvesi gibi sokaklarda seninle 

Anardık bütün yitik aşkları 

Bu karlı kış gününde. 

Güngörmüş dağlara karşı 

Sımsıcak öpüşürdük sarılıp birbirimize. 

-Sevgilim, yanımda olsaydın keşke! 

Şölensiz, sevinçsiz yaşıyoruz şimdilerde, 

Bir iğdiş ve buruşuk zamanı. 

Kimsenin türküsü yok dilinde 

Karşılayacak yağan karı 

Coşkulu ve sarhoş sesiyle. 

Bıçak açmıyor ağızları; 

Acı, yalnız acı var yüreklerde. 

Kar yağdı durmadan üç gün üç gece, 

Yaslandı duvarlara, kapıları zorladı, 

Pencerelerden baktı ev içlerine. 

Kar hiç böyle kimsesiz kalmadı 

Kendi özgül tarihinde. 

Çıngırakların, kızakların karı 

Yağdı herşeyin üstüne sessiz bir öfkeyle. 

Birikti bir çamaşır ipine bile. 

Saçaklardan sarktı, 

Attı kendini gürültüyle yere, 

Kimse sahip çıkmadı; 

Yığıldı kaldı duvar diplerine. 

Yalnız kuş ayakları 

Bastılar incelikle göğsüne. 

-Sevgilim, yanımda olsaydın keşke! 

Kar var yaşadığımız günlerde. 

Umutsuzluk çevremizi kuşattı, 

Kıtlık kıran gündemde. 

Yine de ele güne karşı, 

Özenle saklıyorum yüreğimde 

Sana duyduğum aşkı, 

Dört yanım kar içinde.

Metin ALTIOK

ELİNDEN TUTUN GÜNÜ ~ Tuğrul TANYOL

ELİNDEN TUTUN GÜNÜ

Günü elinden tutuyorum 

Öyle ürkek 

Ben tutmasam karanlığa düşecek 

Karanlığa düşecek sevgiler 

Kapılarınızı yalnızca nefret çalacak, 

Ağır ağır yükseliyor bir davulun sağır sesi 

Birer birer düşüyor ağaçlar, orman seyreliyor 

Tutun elimden, elimden tutun yoksa 

Bu canavar sessizlik, bu yılgınlık, bu ölüm, 

Sabırsız ayak sesleri ne toplaşıyor, ne dağılıyor 

Kararsız külrengi bulutlar, ne zaman yağacak yağmur 

Hani nerede yıldırımlar, gökgürültüleri nerede 

Yalnızca bu sağır davul 

Tenimde ağır ağır 

İşleyen bu hançer, 

Günü elinden tutuyorum 

Elim alev almış gibi yanıyor 

Yanıyor karanlık, kızıl, koyu, et kokusu, kül ve kan 

Kentin bacalarından savruluyor durmadan 

Durmadan, altından geçiyor köprülerin 

Durmadan sarıyor kuleleri 

Durmadan sızıyor caddelerden 

Büyüyor, büyüyor, büyüyor 

Bu canavar sessizlik, bu çılgınlık, bu ölüm, 

Beynimin çıkmaz sokaklarında 

Giderek artıyor çekiç sesleri. 

Yankılanıyor kentin alanlarında 

Tahtayı tutkuyla kucaklayan çivi, 

Yaşam, yükselen darağacının kollarında 

Uyuyan bir bebek gibi 

Tabutunda sallanıyor.

Tuğrul TANYOL

MAHUR BESTE ~ Attila İLHAN

MAHUR BESTE

Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız 

O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız 

Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız 

Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız 

O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız 

Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı 

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı 

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı 

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı 

Bitmez sazların özlemi daha sonra daha sonra 

Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara 

Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara 

Geceler uzar hazırlık sonbahara

Attila İLHAN

ŞİİRİN ÖYKÜSÜ: Attila İlhan’ın bu güzel şiiri daha sonra bestelendi. Şiiri okurken ya da şarkı olarak dinlediğinizde adı geçen Müjgan hakkında ne biliyorsunuz? Büyük bir olasılıkla güzel bir kadın ismi olabilir mi? Olsa olsa unutulmaz bir aşkın yitirilen güzeli mi? Bilemediniz.

İşte “Müjgan’la Ben Ağlarız” ve hüzünlü öyküsü… Attila İlhan anlatıyor;

“12 Mart sonrasının kahır günleriydi. Bir sabah radyoda duyduk ağır haberi: Deniz’lere kıymışlardı. Karşıyaka’dan İzmir’e geçmek için vapura bindim. Deniz bulanıktı; simsiyah, alçalmış bir gökyüzünün altında hırçın, çalkantılı… Acı bir yel esintisinin ortasında aklıma düştü ilk mısra… Vapurda sessiz bir köşe bulup yüksek sesle tekrarladım. Vapurdan indikten sonra da rıhtım boyunca bu ilk mısraları tekrarlayarak yürüdüm”.

“Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı ” 6 Mayıs 1972

Bir kadın ismi sanılan ‘’Müjgan’’eski dilde “kirpik” anlamına geliyor ve Şair’in “müjganla ağlaşmak”tan ne söylemek istediği orada çözülüyor; Attila İlhan, 6 Mayıs 1972 yılında idam edilen Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan’a ağlıyordu…

Ahmet KAYA  

"O mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız."