ÇÜRÜMENİN KİTABI
(ANTİ-PEYGAMBER)
Her insanın içinde bir peygamber uyuklar ve o uyandığında, dünyadaki
kötülük biraz daha artar ...
Vaaz verme çılgınhğı içimizde öylesine yer etmiştir ki, korunma
içgüdüsünün bilmediği derinliklerden doğar. Her insan, kendinin bir
şey önereceği iirıı bekler: Ne önerdiği önemli değildir. Bir sesi vardır
ya, o yeter. Ne sağır ne dilsiz olmanın bedelini pahalıya öderiz ...
Çöpçüsünden züppesine kadar herkes, cinai cömertliğinin kesesinden
harcar; hepsi, mutluluk reçeteleri dağıtır; hepsi, herkesin adımlarına
yön vennek ister: Ortaklaşa hayat, bundan ötürü tahammül edilmez
bir hale gelir; insanın kendi hayatı daha da çekilmez olur: Başkalarının
işlerine hiç karışmadığı zaman kişi kendi işleri için o kadar endişe
duyar ki, kendi "benliği"ni bir dine çevirir, yada tersten havarilik
yaparak "benliği "ni yok sayar: Evrensel oyunun kurbanıyızdır ...
Varoluşun veçhelerine getirilen çözüm önerilerinin bolluğu, ancak
bu önerilerin nafılelikleriyle mukayese edilebilir. Tarih: İdeal imalathanesi.
.. huyu suyu belli olmayan mitoloji, sürülerin ve yalnızlann
taşkınlıkları ... gerçekliği olduğu haliyle tasarlamanın reddi, ölümcül
kurgu açlığı. ..
Fiiliyatımıztn kaynağı, kendimizi zamanın merkezi, nedeni ve sonucu
zannetmeye bilinçsizce meyilli olmamızdadır. Reflekslerimiz
ve gururumuz, teşkil ettiğimiz et ve bilinç parçasını bir gezegene dö
nüştürür. Eğer dünyadaki konumumuzu doğru olarak anlayabilseydik;
eğer kıyaslamak, yaşamak'tan ayrılmaz olsaydı, mevcudiyetimizin
ufaklığının açığa çıkması bizi ezerdi. Ama yaşamak, kendi boyutlanna
karşı körleşmektir. ..
Bütün fiiliyatımız -soluk almaktan imparatorluklar ya da metafizik
sistemler kurmaya kadar- kendi önemimiz hakkında bir yanılsamadan,
bilhassa da peygamberlik içgüdüsünden çıktığına göre, kendi
hükümsüzlüğünü doğru bir şekilde görmesi durumunda, işe yarar olmaya
ve kendini kurtarıcı gibi göstermeye kim çalışırdı ki?
"İdeal"siz bir dünya, doktrinsiz bir can çekişme, yaşamsız bir ebediyet
hasreti ... Cennet. .. Fakat kendimizi oyalamaksızın bir saniye bi-
le var olamazdık: İçimizdeki peygamber, bizi kendi boşluğumuzda
ihya eden deli tarafımızdır.
İdeal bir şekilde zihni açık, yani ideal bir şekilde nornıal insan,
içindeki hiçlik'ten başka hiçbir şeye tutunmamalıdır ... Onu işittiğimi
farz ediyorum: "Amaçtan, bütün amaçlardan koparılmışım: arzuları
mın ve buruk:luklarımın sadece formüllerini muhafaza ediyorum. Sonuca
bağlama eğilimine direndiğim için ruhu yendim; tıpkı hayatı da,
onun içinde çözüm aramaktan dehşete kapılarak: yendiğim gibi. .. İnsanın
seyri - ne mide bulandırıcı şey! Aşk- iki tükürüğün karşılaşması
... Bütün duygular mutlak:lannı salgı bezlerinin sefilliğinden alırlar.
Asalet varoluşun yadsınmasındadır, harap olmuş manzaralara tepeden
bakan bir tebessümdedir yalnızca.
(Vaktiyle bir "benliğim" vardı; artık sadece bir nesneyim ... Yalnızlığın
bütün uyuşturucularını tıka basa alıyorum; dünyanın uyuşturucuları
bana benliğimi unutturamayacak: kadar hafiftiler. İçimdeki peygamberi
öldürmüş olduğuma göre, nasıl olur da insanlar arasında h§.lii
bir yerim olabilir ki?)
Emil Michel CİORAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder