VİRGİNİA WOLF ~ Ahmet OKTAY

VİRGİNİA WOLF

Üşümesinden belli içimin: bitiyor yaz.

Ufuk kör bir gözün ardı kadar boş. Geçiyor son

kuş sürüleri mumların titrediği bir katedralde

dinlediğim orgun sönüp giden yankısı gibi dinli-

yorum kanatlarının sesini

Ey üzünç diyorum: Yaşamımın toplamı, koyakların

ıssızlığından damıtılmış bana kalan tek bilgelik.

Üzünç: kolsuz bir askerin sakallı yüzü yansıyıp vitrinin

camında ‘kendini öldür’ diye iç geçirince; tezgahda

sızıp kalınca çocukluğunu ele veren göçebe

yüreğin sözü, kucaklanmayınca artık sevgili beden

ve gözyaşlarında parlayınca terkedilmiş baba ocağı

Dupduru gözlerle baktın bana ey yitik çocuk:

derede seyrederken kendimi ve öptün, ülkeler

vadeden bir öpüşle

Bu işte üzünç,

bu işte onulmazlık.

Yaz bitiyor:

gece iniltisini emziriyor büzülüp toprağa doğru çekilen

ağaçların, zaten yaralı belleğime daha bu sabah

bir uçurum kıyısıymış gibi dalıp gitmiştim saksının

çatlağına,bahçede yürürkende ayaklarım yapraklara

gömülü, bir kez daha Rhoda’nın sesiydi:

“Ah yaşam, nasıl da korktum senden.”

Bitiyor yaz: Ürperdim demin, biçimler dönüşebilir diye

düşünürken tek değişmeyen yüreğim ama yüreğim:

Paslı bir kapı işte, açılınca da inildeyerek ardında

hiçbir şey yok büyük karanlıktan başka.

Yine de konuşuyor biri:

Melek değil hükümlü kendini dünyaya doğru fırlatan:

“Siz lekelediniz beni ve çürüttünüz.”

Çöldeki su damlası gibi Söz: Emiyor onu demir,

beton ve cam, savaş ve tecim;

Yitiktir ve kovalanmıştır açıklamak isteyen

Söz

Ah bilemiyorum henüz yaşamımın tümünü, dok

işçilerinin suda yüzen sapları kesilmiş çiçeklere

benzeyen yüzlerine bakıyorum, şalına sımsıkı sarılmış

ihtiyar kadının çay bardağına değince bir kemik sesi

çıkaran eline bakıyorum, çilli bir oğlanın otobüsün camında

yassılmış burnuna bakıyorum: Bir giz mi bunlar belirginlik mi?

Üstelik hem göreniyim düşlerimin hem görüleni:

Üç başlı bir köpekle söyleşiyorum sık sık, elimde

bir gül; yağmalarken bir kitabın paha biçilmez gömüsünü.

Yine de yazgım o sözcükler, biricik ödevim.

Ve herşey bana sesleniyor: binlerce parçaya bölünüyor,

dağılıp gitmeden önce dokunuyorum herbirine:

Su bardaklarına, sarı, kırmızı, mor kurdelelere;

pencerenin nice yağmurlar, nice karlarla boyası

gitmiş pervazına; bir albümün gün boyu birbirleriyle

fısıldaşan sararmış fotoğraflarına, ıssız kar ovaları gibi

yalnızca rüzgarın sesiyle uğuldayan bomboş sayfaları gibi

Ah yazıma kimi zaman da, ateşe tutulmuş bir elin

acısıyla karalanmış yazılarıma:

Kanı çekilmiş ve dudakları hummanın koruyla kavrulmuş

bir yüz bu. Nedir aradığı ve nedir yitirdiği?

İnsan çiçeklenmelerinin ve insan yıkımlarının arasında.

Kişisel tarihler mi kurdum yaşamın sabuklamasıyla

yoksa varolan tarihlerin kurgusu muyum?

Ah yazı(m) taşıllaşan yazı(m): Aradığını ve yitirdiğini

biliyorum sonunda:

Yanmış bir kelebeğin külü.

Yaz bitiyor işte. Ayaküstü bir söyleşiydi zaten pespembe

ibrişim ağaçlarının altında. Kışa taşıyorum dünyanın

tortusunu: şarkılar, ağlayışlar, vedalar, buluşmalar,

karartma geceleri, sirenler, yaşamı saran sis:

İç içe giren, sarmaşan. Son bir gözgöze geliş zamanla:

Yanmış bir kelebeğin külü: Mavi-beyaz bir kelebeğin

külü…

Buluştuk Septimus, Clarissa, Rhoda. Mrs. Ramsay

dupduru bir ırmağın kıyısında, su yankılıyor dağılan ve

birleşen doğaya tek bir cümleyi:

“Şu küçücük varolma sorunu bitti”

Akıyor ırmak

Ahmet OKTAY