"Ona kalan yaşam, aklının kalanını yok eder. Ivır zıvır da afetler de -bir sineğin geçmesi ya da gezegenin krampları- benzer biçimde telaşa düşürür onu. Alev alev sinirleriyle, yeryüzünün camdan olmasını ve paramparça edilmesini istemiştir; yıldızları da tek tek toz haline getirmek için nasıl bir susamışlıkla atılmıştır... Gözbebeklerinde cinayet parıltısı vardır; elleri boğmak için boşuna kasılır: Hayat bir cüzzam gibi aktarılır: tek bir cani için fazla yaratık vardır. Var olmaktan hoşlanan her şeyden intikam almak istediğinden, kendini öldürmeyen kişinin tabiatına sahiptir o. Bunu hiç başaramadığı için de imkansız yok oluşun tedirgin ettiği bir lanetli gibi sıkıntıdan patlar... Derisi yanar: Evreni bir ateş kateder; beyni tutuşur: Hava yanıcıdır. Dertleri yıldızlara kadar yayılır; kederleri kutupları titretir. Varoluşu anıştıran her şey, en ufak yaşam soluğu bile, kürelerin uyumlarını ve dünyaların hareketini tehlikeye atan bir feryat koparır ondan. " Cioran ( Çürümenin Kitabı)