HERKES VE HERŞEY İÇİN - Vladimir Vladimiroviç MAYAKOVSKİ

HERKES VE HERŞEY İÇİN

Hayır.

Olamaz.

Sevgilim, sen de mi kızdın bana?

Niçin?

Bak

geldim,

çiçek de getirdim,

ama, ama…asla bir kötülük

yapmadım sana!

Solgun bir yüzle,

düştüm kaldım sendeleyerek.

Sokak döndü durdu çevremde.

Duydum kesik kesik fren seslerini.

Esiyor rüzgar

acıtıyordu yanaklarımı.

Bu denli kargaşa hiç olmamıştı.

Başkentin karmaşasında

baktım çevreme

çok sert bir yüzle.

Hüzünlü,

sanki ölüm döşeğindeydim.

Yüreğim de yitik bu arada.

Bir kötülük yapmıyorsun bana,

ama

ilgilenmiyorsun da benimle.

Artık

hüç umurunda değilim.

Aşk!

Sen vardın usumda hep.

Yeter!

Bitirin bu aptalca oyunu.

İsterseniz

eleştirin beni,

en görkemli

serseriyim ben.

Anımsar mısın?

Sırtındaki haçın altında iki büklümken

bir anlığına durdu İsa.

Onu izleyen kalabalık

bağırdı o anda gülerek:

‘Yürüsene, aptal! ‘ dediler.

Doğru!

Acımasızsın.

En zorlu gününde

bağırırsın bir zavallıya.

Rahat vermez, kargışlarsın onu.

Ama biz hazırız zaten

buna.

Durumlar işte böyle!

Ant içerim ki dürüst olacağım,

bir kız verin bana.

Genç

güzel bir şey olsun.

Hiçbir kötülük etmeyeceğim,

yalnızca saflığını bozacağım onun

iğneleyici sözlerimle.

Göze göz! Dişe diş!

Hiç aralıksız

düşündüm binlerce kez öç almayı.

Korkutun

isterseniz beni.

Suçlu ortada zaten

değil mi?

Göze göz! Dişe diş!

Öldürün

gömün beni.

Kurtulurum oradan,

yaparım elimden geleni.

Ama

bir köpek gibi,

geleceğim arkanızdan sizin,

saldıracağım size hep!

Geceleyin birden uyanaksın.

Çünkü gürleyeceğim bet sesimle.

Hiç rahat yüzü de

vermiyorsun bana.

Kalmadı farkım

bir tutsaktan.

Ama güçlüyüm yine de ben!

Boynuzları tellere takılmış

bir geyik gibiyim.

Gözlerim kan çanağına dönmüş.

Bir zavallı da olsam

dikileceğim bütün gücümle

göstereceğim herkese yüzümü.

İnsan kaçamaz!

Pis,

pişman bir durumda.

Gerekirse yatar soğuk taşlarda.

Ben de çizeceğim bir dinsizin resmini

Çar’ın kapısına.

Kuruyun ırmaklar, dindiremesin Çar susuzluğunu.

Onu ilençleyin!

Güneş, ışığını harcama onun için boşuna!

Binlerce yoldaşım

dışlansın alanlarda!

Ve en sonunda geldiğinde o

çağların ötesinden

üşüyerek,

anlayacak son günlerini tükettiğini.

Haydutları, kıyıcıları

kurtaramayacak onu.

Gün doğuyor.

Açıldıkça açılıyor gökyüzü,

yutuyor geceyi

yavaş yavaş.

Pencereler ışıl ışıl

tavalar sımsıcak.

Dökülüyor güneş kentin üzerine.

Ey kutsal öç!

Önderlik et bana

çok güçlüsün

yaşıyorsun dizelerimde.

Benim bu yüreğim,

söyleyecek sana her şeyi

tıka basa dolu o.

Geleceğin insanları!

Nasılsınız?

Tanımalıyım sizi.

Buradayım,

bütün acılarımla.

Yaralarım sızlıyor…

Size bırakacağım her şeyimi

o mutlu ülkümü.

 

Vladimir Vladimiroviç MAYAKOVSKİ

ÖYLE Bİ… - Can YÜCE

ÖYLE Bİ…

Temiz gömleğimi giydim talimden sonra

Ayaklarını yıkıyor çeşme başında erler

İşte sen öyle bir serindin

Tuzladan kaptılarla inerken şehre

Ne güzel şey sivil denmesi çıplağa

Ve gün-açık penceresinden meşelerin

Yamacın kuytusuna sokulmuş mavi

Ufacık bi parça deniz gibiydin

Şipka biberleriyle konmuş okulun camlarına

Arnavut Köyünün o muhacir güneşi

İşte sen öyle bi cumartesiydin

Sahanlıkta saçlarını tarıyor kızlar

Raylar ondan böyle kıvılcımlanıyor

Köşeleri dönerken, önlükleri altından

Dünyaya başlar gibi aybaşlarının kokusu

Kalkan al tramvaydın ergenlik durağımdan

Meyvahoşun orda bir sabahçı kahvesi

Gün ağarmıştı ama ben günaydın dedim

İşte sen öyle ışıklı bi yerdin.

Bilmiyordum hiç burda bir fırın olduğunu

Diz çöktüm asfalta, baktım aşağı, üüüü’üh !.

İşçiler ateşler ayçörekleri

Ve kılıç gibiydi taze ekmek kokusu…

Dağıttık evvel-allah yalnızlıkları

Yaşamak düğünse, sen orda gelindin

Seni soydum, Güler, dünyayı giyindim

 

Can YÜCE

PERİYE - Anna AHMATOVA

PERİYE

Esin perisi bakışlarıyla süzdü yüzümü,

Gözleri canlı, ışıl ışıldı.

Ve zorla aldı benden altın yüzüğümü,

Baharın ilk armağanını.

Peri! Görüyorsun, nasıl da mutlular peri,

Kızlar, dullar, gelinler…

Tekerler altında ezileyim daha iyi,

Bağlamasın da beni zincirler.

Bilirim: Fal açıp yolacağım ben de

Bahçeden sevecen bir papatyayı.

Herkes çeker bu yeryüzünde

Aşkın acısından neyse payı.

Şafağa değin penceremde yaktığım bir mum

Ve çekmiyorum özlemini kimselerin.

Ve bilmek de istemiyorum, istemiyorum, istemiyorum

Nasıl öpüldüğünü başka sevgililerin.

Yarın bana aynalar gülerek derler ki

“Artık ne ışıl ışıl gözlerim, ne de canlı…”

Usulca derim: Aldı gitti o peri

Tanrısal armağanını.”

 

Anna AHMATOVA

ZİYARETÇİ ~ Marina TSVETAEVA

ZİYARETÇİ

Ey benzeşim ziyaretçi,

Bakışların yine yerde,

Bir zamanki o ben gibi.

Ama sen dur, sus ve bekle.

Şakayık ve gelincikler

Arasından bak ve oku

Marina'ydım bir zamanlar

Yaşamım çok kısa oldu.

İçersinde bulunduğum

Bu mezardan hiç korkma sen'

Ben de vardım, gülüyordum,

Hatta gülmem gerekmezken.

Dalga dalgaydı saçlarım

Kanım ateşten de sıcak.

Bu dünyada ben de vardım!

Ey benzeşim, halime bak!

Otları temizle biraz

Orda çilekler var gizli

Mezarlıkta bulunamaz

Onlar gibi lezzetlisi.

N'olur artık surat asma

Ve başını biraz dik tut;

Beni kolayca anımsa

Sonra da kolayca unut.

Altında parlak güneşin

Sen ki, sanki altındansın!

Topraktan yükselen sesim

Seni sakın korkutmasın.

 

Marina TSVETAEVA

ESKİ BİR GÜN İÇİN ŞİİRLER ~ Arkadaş Zekai ÖZGE

ESKİ BİR GÜN İÇİN ŞİİRLER

Ve sevinç güzel bir denizle başladı

ve güneş ipi kalınlaştırıyordu

sonra ansızın uzayıverdi ip

bir ucu orda kaldı

bir ucu bende

ve iki uç arasında sıkışan

karışık bir sevgiyi acabayla büyüten

bir güzelliğin negatifini büyüten

ince bir yüreğe dayanamadı

ip

koptu

sevinç

güzel bir denizle kaldı

ve güneş bir bulutla rahibeleşiyordu

sevgilim

bugün

helva yedim şarap içtim göğe uzandım

avuçlarımda hüzünlü bir aşk

ince kemikli bir eli okşuyorum

göğü okşuyorum

yabani bir diken batıyor avuçlarıma

bir çakıyla parmağımı kesiyorum yanlışlıkla

sanki bilerek yanlışlıkla kesiyorum

sanki aşkı kesiyorum

aşk parmağımda yanlış bir uçurum

dokunurken bırakır ürkek bir martı gibi

çünkü deniz orda

-ben alışkın değilim bir eli martılamaya

çünkü deniz orda

çünkü deniz orda

-heyecan verir bana aşk

çekilir kuytusuna

uzar gider gecede

bırakarak cinsel tortusunu

sevgi

denizin başlangıcı

seni koruyacam

tamamlıyacam

seni kazanmalıyım

istediğim kadar beslerim seni

büyütürüm içimde seni

çok çok çok

bir şey ver bana

seni seviyorum

 Arkadaş Zekai ÖZGER

YOLCU.. ~ Ahmet ERHAN

YOLCU..

Akdeniz kazan,

yüreğim kepçe

dönüp, dolaşıp durdum

turuncu sokaklar

boyunca.

Elimde bir mavi

çiçek kaldı.

Ben soldum,

o solmadı.. 

Ahmet ERHAN

YALNIZIM. YALNIZ BÜZÜLÜ VERİYORUM ~ Antonia POZZİ

YALNIZIM. YALNIZ BÜZÜLÜ VERİYORUM

Kollarımda sızı ve takatsizlik:

Saçma bir istek, kendimden küçükmüş gibi

hissettiğim, canlı bir şeyi

sıkıca tutmak uğruna. Akşam olunca, aniden

kaçırmak ve ardmdan da, koşar adım götürmek isterim,

ağır yüklerimden birini;

onu korumak uğruna, karanlığa hücum etmek

isterim, tıpkı kayalara vuran deniz gibi;

onun için savaşmak isterim, öyle ki bana

bir hayat ürpertisi kalsın; sonra düşmek isterim,

sokakta, en dipsiz gecede,

ay ve kayın ağaçlarıyla yaldızlı

nemli bir göğün altında; kıvrılıvermek

bağrıma bastığım bu hayataonu

uyutmak-ve kendim de uyumak isterim, en nihayet…

Yok: Yalnızım. Yalnız büzülüveriyorum

zayıf bedenimin üzerine. Fark etmiyorum,

sızlayan bir alın yerine, bir deli misali

dizlerimin gergin tenini öpmekte olduğumu

 

Antonia POZZİ

AYNI TOPRAKLARDA ~ Bejan MATUR

AYNI TOPRAKARDA 

Güneş solumda ve dikenlerin yolunu aydınlatıyor.

Çocukluğumla aramda ölüm var.

Ölümle hayat arasına sıkışmış, uykulu, kadim bir tepedeyim.

Annem yoldan gelmiş yol olmuş kardeşime,

Ölümleri gösteriyor. Birlikte ağlıyorlar.

Ben güneşe ağlayacağım. Issızlığına bu tepelerin.

Ve yanımda soyunmuş derisiyle bir yılanın, çok istese

Lapis olacak mavi bir taşın rehavetiyle bakınıyorum.

Neresi yurdum?

Güneş belki de.

O hep duran. Çocukluğumu tanıyan eski dostum kaplumbağa.

Mezarları hatırlatarak, küçük bir kızın yanağından öper ve

Hoşça kal der. Dön annene.

Git ve unut yaradılışı.

Güneşe bakarak kanını akıtmış arkadaşını

Ve yılanların hikayelerini unutmalısın.

Gözaltlarına yerleşen çizgiler

Çocukluğa dönüyorsa,

Aynı topraklarda,

Gelinciklere bakınca,

Aşk başlar.

Bejan MATUR

GÜZEL GECE ~ Giuseppe UNGARETTİ

GÜZEL GECE

Ne şarkıydı bu gece ağan

ve dokuyan

yüreğin kristal yankısıyla

yıldızların

Ne şenlik pınarıydı

düğün dernek yürek

Sığ durgun suyu oldum

karanlığın

Isırıyorum şimdi

memedeki bebek gibi

uzamı

Acunla

sarhoşum şimdi 

Giuseppe UNGARETTİ

VLADIMIR MAYAKOVSKI ~ Ahmet OKTAY

VLADIMIR MAYAKOVSKI

Bir kez daha kucakla beni

kara-büyüsüyle bağlandığım gece;

mağma ve kemik tayfunları,

yağmur sularında sürüklenen bir mektubun

sar’alı yazısı gibi silikleşen ün;

ölümün tunçtan dökülme flütü

akkora kesmiş yüreğimi titrewtmiyor;

Gece,

uçurumlarında belleğin

kılık değiştiren hayalet,

insan bir tansık

diye yinele;

çünkü sözcüklerin külünden doğdu

yaralı oğlun.

Oğlunum,

soy kütüğünden intihar ve cinnet

kıya ve zindan

sızdıran Kent;

siyah sahtiyan!

Gölgemle kaplanırdı bir zamanlar,

rahmin olan sokaklarında;

çırakların gündüz düşleriyle uyuya kalmış

mürettiphanelerinde,

alanları dolduran göstericilerinin

o iskeletler operası şarkıcılarının

alevden hançeresinde,

yitik tundraların rüzgârlarıyla

inliyorum;

üzerimde haksız bir küşüm

ve suçlamalar,

taşta dövülen mürekkep balığının

etinde boğulan çığlığıyla

inliyorum.

Kent! Siyah sahtiyan!

Sen ki sevişiyormuş gibi

titredin bir vakitler şiirlerimle,

duy beni.

Dün müydü bugün müydü bilmiyorum,

yağıyor kar

uzaktan duyulan

kederli bir ninni gibi;

Keder,

mayam benim;

çoğunluğun okuyamadığı

okuyanınsa horladığı simyam,

keder

yakut parıltılı gömüm!

Gizemli Güldürü‘nün

yasaklandığı günden

Makbet’ler gününden beri

çocukluğumda göğsüme bastırdığım

sıcak bir somun gibi

ısıyıtorsun beni.

Çalıyor saat!

Başlangıç sondur

son da başlangıç;

“ayağa kalkılan

             saattir bu, konuşulan saat

yüzyıllarla,

          tarihle,

              evrenle.”

İçinden geçiyorum tarrakalarla

tüm zamanlarımın:

Baumann’ı anma gösterisinden dönüyorum

asit gibi gözlerimi yakıyor

cinayetin öfkesi;

Petersburg Luna Parkı’ndayım aynı sıra

Trajedi kırıyor sarkık çenelerini

etobur kara-kamu’nun;

Jübile’mde miyim yoksa

göğsümde buzuldan bir çiçek;

ve içimde

o hiç dinmeyen kar sesi:

“şairimiz” diye haykırıyor

işçiler

“haksızsın” diye bağırıyor

aparatçik;

burcum, gizemli Yengeç

esirge ve büyüt

devrimden başka bir şey olmayan

şiirimi.

Nasıl da akıp gitti günler

yaratılan bir dünyanın çoşkusunda,

kutusundan taunlar yayan imgelem

yabanıl afişler

yürüyüş kolları

elektrik

Mancınık ateşleriyle yanıyorsun hâlâ

Ekim gecesi.

Lili,

Denizin üstünde bir gül,

uzaklaşıyor yüzün

bayraklar

           flamalar,

                     kasketler arasında;

yaşamım gibi.

Bir cehennem özdeyişi

fısıldıyor Çehov: “Nasıl

yalnız yatacaksam mezarımda

öyle yalnız yaşıyorum”.

Blok da

“kaos doğuştan içimde”

diye yazıyor

gecenin mürekkebiyle.

Öz kardeşlerim. Suç ortaklarım.

Sözcükler de ikizler gibi,

kanıyor

ya da düş görüyor

ötekisiyle.

Biliyor ve canımı basıyorum altına:

Meleğin sözü

Deccal’ın da.

“Dize getiremeyecek beni utanç”

Gördüm ve yitirdim

kent kadar doğurgan ve ölümcül

o yüzü

           bayraklar,

                          flamalar,

                                         kasketler arasında;

1916’da bilicisiydim sonumun

ve şunları kazıdım

şerareler çıkaran parmaklarımla

her kapıya:

“Mayakovski sokağı derler

        bin yıldan beri bu sokağa

Canına kıydığı yer burası işte

        sevgilisinin kapısında.”

Ödeşmiyorum seninle

sevgili yaşam,

uzlaşmıyorum da

Yatırın beni

samanyolumdan tabutuma. 

Ahmet OKTAY

NE DEĞİŞİR ~ Turgut UYAR

NE DEĞİŞİR

ben kan diye başlamak isterim oysa gülün derdi başkadır

lâle bahardan yanadır çiğdem güneşten konu değişir

hepsine pekâlâ amma bilirim gülün derdi uydurma

kıpkırmızı en çok yakışırken kendine onu değişir

lâle mayıs ayıdır mora turuncuya filan boyanır

pek güvenmem yabancıdır bakarsın yönü değişir

çiğdem cefaya katlanır alışmıştır kendi yeşiline

haklıdır bakımsızdır yağmurun durmadan günü değişir

hoş olsun bütün verdikleri aldıkları şu çiçeklerin

gül susar çiğdem uyanır tüfek başlar konu değişir

hep böyle süreceği sanılır bu gül hikayesinin

hep böyle sürer gerçi ama bir gün sonu değişir

Turgut UYAR